Program opiekuńczo-wychowawczo-edukacyjny. Niepublicznego Żłobka " Przystan Elfów"

Transkrypt

1 Program opiekuńczo-wychowawczo-edukacyjny Niepublicznego Żłobka " Przystan Elfów" Oferta programowa dla maluszków kładzie akcent na realizację potrzeb dzieci na każdym z etapów rozwojowych, poczynając usprawnieniu małej i dużej motoryki, a kończąc na rozwijaniu zmysłów, rozwoju emocjonalnym i zaspokojeniu strefy poznawczej. W naszej pracy wykorzystujemy m.in.: - Elementy ruchu rozwijającego Weroniki Sherbone. - Metody Carla Orffa. -Elementy bajko-terapii. -Pedagogika zabawy-klanza. W Naszym żłobku dziećmi zajmuje się grono wykwalifikowanych opiekunek oraz położna. Najważniejszym zadaniem, jakie sobie stawiamy jest indywidualny rozwój każdego z naszych podopiecznych. Program zajęć edukacyjnych oraz opiekuńczo - wychowawczych dostosowany jest indywidualnie do możliwości każdego dziecka. Pragniemy stymulować wszystkie obszary poznawcze oraz rozwijać umiejętności i pasję maluszków. Zwracamy uwagę na rozwój intelektualny, społeczny, fizyczny jak i emocjonalny. Dzieci w ciągu całego pobytu w żłobku uczą się: - Współżycia społecznego w grupie dziecięcej, odnajdują swoje miejsce w grupie rówieśniczej, wspólnocie - Poznawania i rozumienia siebie i świat - Nabywania umiejętności poprzez działanie - Samodzielnego wykonywania czynności fizjologicznych i higienicznych - Samodzielnego spożywania posiłków, ubierania i rozbierania się - Używania prawidłowych zwrotów i form grzecznościowych

2 - Dzielenia się zabawkami, przedmiotami z innymi dziećmi. W żłóbku prowadzone są różnorodne zajęcia m.in. : - Zabawy dydaktyczne : układanki, puzzle, klocki, zabawy kształcące wymowę, słuchowe, oddechowe, artykulacyjne, dźwiękonaśladowcze, zabawy fundamentalne, zabawy paluszkowe. - Zabawy manualno - konstrukcyjne : wkładanie, nakładanie, nawlekanie, turlanie, otwieranie, zamykanie, budowanie i konstruowanie budowli z klocków. - Zajęcia plastyczne różnymi metodami: rysowanie kredkami, pastelami, stemplowanie, lepienie z plasteliny, masy plastycznej, malowanie farbami palcem i pędzelkiem, wyklejanie z bibuły, papieru kolorowego, kawałkami materiału - Bajkoterapia ( bajka czytana, mówiona). - Muzykoterapia z elementami rytmiki: zabawy ruchowe ze śpiewem, ćwiczenia rytmiczne tj. klaskanie, tupanie itp., zapoznanie dzieci z podstawowymi instrumentami, chodzenie do rytmu: cicho, głośno, szybko, wolno, ze wspięciem na pięty, palce, w przysiadach, śpiewanie i słuchanie piosenek, ćwiczenia słuchowe. - Edukacja zdrowotna, czyli nauka i kształtowanie nawyków higieniczno - zdrowotnych w codziennych czynnościach. - Nauka samodzielności nauka samodzielnego spożywania posiłków i mycie rączek, toaleta, ubieranie się itp. - Zajęcia ruchwe - zabawy ruchowe w bezpiecznej przestrzeni sal i placu zabaw, chusta Klanzy. W zależności od pogody i nastroju podopiecznych przebywamy na placu zabaw lub w sali. Zajęcia dodatkowe: - Zajęcia sportowe, - Język Angielski, - Warsztaty przyrodnicze, - Koncerty muzyczne,

3 - Teatrzyki. Zajęcia w Naszym Żłobku nawiązują tematycznie do panującej aktualnie pory roku oraz przypadających na czas jej trwania różnych świąt i innych sytuacji okolicznościowych. Każde dziecko otoczone jest miłością i indywidualną troską. Z każdym dniem Nasze maluszki zdobywają nowe umiejętności. Dla nas praca z dziećmi to przede wszystkim radość i podążanie za jego aktywnością a także rozwijanie poszczególnych funkcji na bazie zainteresowań dziecka. Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne W dużym uproszczeniu, metoda Weroniki Sherborne polega na rozwoju poprzez rozmaite ćwiczenia fizyczne, przewalanki i zadania ruchowe. Poprzez ruch dziecko: poznaje własne ciało, poznaje przestrzeń wokół siebie, zdobywa pewność siebie, zdobywa poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu, nawiązuje kontakt, uczy się współpracy z partnerem (rówieśnikiem lub osobą z którą jest w parze) i grupą, zyskuje zaufanie do partnera i grupy. Metoda ta opiera się o system ćwiczeń, które wspomagają prawidłowy rozwój dzieci i korygują zaburzenia rozwojowe oraz emocjonalne. Główna idea metody wyraża się bowiem w stwierdzeniu, że posługiwanie się ruchem jest narzędziem wspomagania i terapii zaburzeń rozwoju psychoruchowego dziecka. Udział w ćwiczeniach ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznawania własnego ciała,

4 usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje (przestaje ona być dla niego niebezpieczna). Dziecko czuje się bezpiecznie, staje się aktywne, bardziej twórcze. Weronika Sherborne stworzyła swoją metodę, zainspirowana ulubionymi zabawami najmłodszych dzieci, a mianowicie bliżej nieokreślonymi przewalankami, baraszkowaniem czy wspólnym turlaniem się po łóżku, podłodze czy materacu. Podstawą tych ćwiczeń jest prostota i naturalność. Choć metoda Weroniki Sherborne stosowana była i jest z powodzeniem w żłobkach i przedszkolach, szczególnie ceniona jest w placówkach, gdzie pedagodzy opiekują się dziećmi chorymi oraz dziećmi z rozmaitymi zaburzeniami rozwoju. Doskonale sprawdza się w pracy z osobami z porażeniem mózgowym, daje dobre efekty u dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi, z rodzin dysfunkcyjnych, w terapii dzieci z rodzin rozbitych, z domów dziecka, ale także u maluchów dotkniętych autyzmem czy z upośledzeniem wzroku lub słuchu. Metoda ta daje także wspaniałe efekty w terapii rodzin z problemami. Stosuje się ją również u dzieci jąkających się, z problemami w nauce czytania i pisania, nadpobudliwych Za sprawą udziału w zajęciach ruchu rozwijającego, dzieci poznają siebie, uczą się ufać sobie i innym, poznają innych, nabierają pewności siebie, odnajdują swoje miejsce w otaczającej przestrzeni, poznają własne możliwości, uczą się być aktywne i twórcze. Metoda Carla Orffa Koncepcja Carla Orffa jest oparta na wychowaniu do muzyki przez zabawę. Orff przekonany o wzajemnym przenikaniu się muzyki i ruchu, dążył do uaktywnienia dzieci inspirując je do samodzielnego tworzenia poprzez kreowanie własnych pomysłów muzycznych. Metoda zbudowana jest na trzech przenikających się elementach: 1. Słowo - ćwiczenia mowy, rytmiczność mowy -dzieci wyszukują rytm do słów wygrywają ten rytm na instrumentach,realizują rytm w ruchu, każdy ma swój sposób, wyszukują odpowiednie słowo lub zdanie do rytmów [ mogą być to nazwy imion,

5 kwiatów, kolorów itp.],powtarzają teksty wyliczanek, przysłów, wierszyków itp. mówią na różne sposoby: - ze zmianą tempa, - ze zmianą dynamiki (cicho-głośno itd.), ze zmianą rejestru (cicho-grubo itd.),akcentują głosem, bez głosu,wykonują dowolne ruchy (w stanie, chodzie, leżeniu itp.) 2. Muzyka- moment, w którym dziecko potrafi zaśpiewać tekst z własną melodią, jest punktem wyjścia do budowania prostych form muzycznych. Pierwsze ćwiczenia opierają się na dwóch lub trzech dźwiękach. Są to śpiewane dialogi wykonywane w formie pytań i odpowiedzi. Mogą one być one wstępnym etapem do opracowania opowieści muzycznych lub umuzycznienia prostych tekstów z literatury dziecięcej, np. śpiewane pytanie: "Dzień dobry jak się masz?" 3. Ruch- z różnych tekstów wypływają różne formy ruchowe, w których można stosować instrumenty perkusyjne lub akompaniament własnym ciałem (klaskanie, tupanie, parskanie, mlaskanie itp.) występują tu rytmiczne gesty, ruchy, kroki oraz zabawy ruchowe, taneczne i inscenizowane. Każdy ruch powinien być wykonany pod wpływam przeżycia (emocji). Metoda C. Orffa pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych rozwiązań, odkrywanie coraz to innych, bogatszych środków wyrazu. Taka aktywność prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości w ogólnym i muzycznym znaczeniu, do wejścia w bogaty świat muzyki, nawet przy niewielkiej wiedzy muzycznej dziecka. Pedagogika zabawy Klanza Pojęcie zabawa nasuwa cenne skojarzenia: coś, co jest przyjemne, coś, co wyzwala spontaniczne zachowania, coś, co daje radość.pedagogika zabawy wybiera z repertuaru zabaw tradycyjnych czy terapeutycznych tylko te, które spełniają określone zasady, a zwłaszcza: - zapewniają dobrowolność uczestnictwa, - uwzględniają wszystkie poziomy komunikowania, - uznają pozytywne przeżycie jako wartość i unikają rywalizacji,

6 - posługują się różnorodnymi środkami wyrazu, - integrują duże grupy uczestników, - umożliwiają samoocenę. Dobrowolność uczestnictwa Dobrowolność polega tu na tym, że sam uczestnik decyduje, czy chce wziąć udział w zajęciach. Nie jest do niczego zmuszany, a rola wychowawcy przekształca się w rolę animatora, który zachęca, zaprasza do uczestnictwa, stara się zainteresować. Realizacja tej zasady umożliwia odkrycie własnych autentycznych zachowań i sprzyja uczeniu się. Pedagogika zabawy zwraca uwagę na wszystkie poziomy komunikacji, tj. na poziom rzeczowy i emocjonalny. Pierwszy dotyczy możliwie obiektywnych, logicznych, prawdziwych informacji, które wymieniane są między ludźmi. Drugi wskazuje, że treści kształcenia przyjmowane są zawsze w zależności od emocji towarzyszących procesowi uczenia się, a zwłaszcza od dotychczasowego doświadczenia i kontaktów w grupie. Uświadomienie sobie tych mało widocznych, trudnych do określenia poziomów ułatwia jednocześnie akceptację różnorodności odczuć, jakie pojawiają się w danej sytuacji u uczestników grupy. Każdy z nich ma bowiem inne doświadczenia, inne skojarzenia, inne nastawienie do tego, co grupa podejmuje, inaczej też odczuwa swoje miejsce w grupie, ma większe lub mniejsze poczucie pewności siebie, inne towarzyszą mu lęki i obawy. Pedagogika zabawy uznaje przeżycie jako wartość i preferuje zdobycie pozytywnego doświadczenia lub doznania w trakcie pracy w grupie i z grupą. Zabawa jest także pełną emocji sytuacją, która pobudza do refleksji i angażuje w ocenę argumentów, czyli pomaga w uczeniu się określonych treści i rozwiązywaniu problemów. Zdecydowanie unika bezsensownej rywalizacji, przypadkowych zwycięstw, konkurencji, w której jeden zwycięża, a reszta przegrywa. Zabawy uczą współdziałania, współpracy, dostrzegania różnych mocnych stron wśród uczestników grupy.