Krzysztof Tomasz Potockiurodził się 31 maja 1906

Transkrypt

1 Krzysztof Tomasz Potockiurodził się 31 maja 1906 r. w Warszawie. Jego rodzicami byli TomaszPotocki i Pelagia Potocka z domu Brzozowska, zamieszkali w majątku Zyple w Suwalskiem, gdzie Krzysztof spędził dzieciństwo. W 1912 r. umarł jego ojciec. Po pierwszej wojnie światowej rodzina utraciła majątek Zyple i Krzysztof wraz z matką i siostrami przenoszą się do Warszawy. Tam Krzysztof ukończył gimnazjum im. Kulwiecia, potem wstępuje do Korpusu Kadetów w Modlinie. Od 1928 r. studiuje w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego wcieszynie. Po ukończeniu szkoły w 1933r. ożenił się z Anielą Skibniewską. Wraz z żoną zamieszkał w Krogulcu pod Czortkowem w majątku Anieli Horodyskiej, która była ciotką jego żony. Został administratorem tego majątku. W 1937 r. urodził mu się syn Tomasz. We wrześniu 1939 r. po wkroczeniu bolszewików cała rodzina uciekła do Czortkowa. Na jesieni Krzysztof Potocki zostaje aresztowany. Zimę spędza w więzieniu w Czortkowie, do którego jego żona przynosi mu ciepłe ubrania i odbiera więzienne grypsy. 13 kwietnia 1940 r. jego żona, syn i ciotka zostają wywiezieni bydlęcym pociągiem na Syberię do kołchozu, gdzie Aniela Horodyska umiera. Zaś żona z synem wracają do Polski w 1944 r. Aniela Potocka wraz z synem długie lata po wojnie oczekują na wiadomość lub powrót męża. Jedyna i ostatnia wiadomość o śmierci Krzysztofa Potockiego jest dopiero w Listach Katyńskich z roku 1994 ( Ukraiński ślad Katynia ). Żona Aniela Potocka zmarła w 1995r., nie otrzymawszy nigdy oficjalnej wiadomości o śmierci męża.

2 Bohdan Paulin Zakrzewski urodził się 22 czerwca 1912 r. w Warszawie, jako syn Wiktora i Julii z Gołaszewskich. W 1934 roku ukończył gimnazjum w Ciechanowie. Następnie podjął studia na Wydziale Inżynierii Politechniki warszawskiej. W 1933 r. odbywa kursy dywizyjne podchorążych rezerwy piechoty przy 32. pułku piechoty. 1 stycznia 1937 r. zostaje mianowany podporucznikiem ze starszeństwem. Następnie zostaje przydzielony do 13. pułku piechoty, potem przeniesiony do 10. pułku, w którym odbywał ćwiczenia rezerwy jako dowódca plutonu karabinów maszynowych. W 1939 r. ożenił się z Wandą Wojczuk, w sierpniu 1939 urodziła im się córka Hanna. Zmobilizowany w 1939 roku walczy pod Brześciem. Dostaje się do niewoli sowieckiej. Razem z innymi oficerami osadzony w Starobielsku, zostaje zamordowany we Charkowie w roku 1940.

3 Stanisław Szemioth urodził się 9 czerwca 1887 roku w majątku Hryców na Wołyniu, jako syn Wincentego i Zofii z Grocholskich. Dzieciństwo spędził w Brycowie, gdzie razem z rodzeństwem (dwóch braci i dwie siostry) pobierał początkową naukę od nauczycieli domowych. Szkołę średnią gimnazjum humanistyczne ukończył w Odessie na Krymie. Miasto to było silnym ośrodkiem polonijnym. Następnie studiował na uniwersytecie we Fryburgu, w Szwajcarii. Miał szerokie zainteresowania, znał kilka języków obcych. Brał udział w I wojnie światowej w wojsku carskim. W latach był kornetem w 8. pułku dragonów astrachańskich. W roku 1920, już w Wojsku Polskim, uczestniczył w wojnie bolszewickiej był rotmistrzem w 214. pułku ułanów. Po Traktacie Ryskim z 1921r. rodzina utraciła posiadłości ziemskie i dom w Odessie. Stanisław Szemioth musiał podjąć pracę zarobkową jako administrator majątku koło Krzemieńca. W roku 1937 lub 1938 ożenił się z Marią Czosnowską. Jesienią 1939 r., wkrótce po napaści Związku Radzieckiego na wschodnią część Polski, został aresztowany przez NKWD. Był więziony we Lwowie, następnie wywieziony w nieznanym kierunku. Już po aresztowaniu urodziła się jego jedyna córka, Tadea. Żona z niemowlęciem wyjechała do krewnych do Warszawy. Nie miała żadnych wiadomości od męża. Po przeżyciu Powstania Warszawskiego, zaraz po zakończeniu wojny wyjechała do Włoch. Zamieszkała w Rzymie, gdzie zmarła w 1975 roku. Córka Tadea mieszka w Rzymie dotychczas. Pierwsza wiadomość o losie Stanisława Szemiotha dotarła do rodziny dopiero w 1994 roku, dzięki opublikowaniu listy ofiar zbrodni katyńskiej, zamordowanych na Białorusi.

4 Antoni Dubiński syn Felicjana i Izabeli urodził się 30 marca 1891 r. w miejscowości Ihumeń koło Mińska Białoruskiego. W rodzinnym Ihumeniu kończy siedmioklasową Szkołę Miastową, a następnie rozpoczyna naukę w Szkole Wojskowej w Wilnie, którą kończy w1909 r. W latach kończy rosyjską szkołę oficerską w Wilnie, awansując do stopnia podporucznika. Po ukończeniu tej szkoły do maja 1914 roku pełni służbę w 113. pułku piechoty W sierpniu 1914 r. z pułkiem tym wyrusza na front I wojny światowej. W lutym 1915 r. dostaje się do niemieckiej niewoli, z której wraca w grudniu 1918 r. Po powrocie wstępuje natychmiast ochotniczo do Wojska Polskiego i zostaje dowódcą 4. kompanii w Mińskim Pułku Strzeleckim, z którym walczy na froncie wojny polskosowieckiej. W 1919 roku kończy kurs dowódców batalionów w Dęblinie i wraca na front do Mińskiego Pułku Strzeleckiego na stanowisko dowódcy batalionu. Tu w lutym 1920 r. awansuje na kapitana. W kwietniu 1920 r. przeniesiony służbowo na dowódcę batalionu w 30. Nowogrodzkim Pułku Piechoty, z którym przebywa na froncie. 5 lipca 1920 r. trafia do niewoli sowieckiej, z której ucieka po 4 miesiącach i powraca na dowódcę batalionu na front do 30. pułku piechoty. Po wojnie do sierpnia 1922 r. pełni służbę w tym pułku. W bojach maja 1920 r. batalion dowodzony przez kpt. Dubińskiego miał za zadanie zabezpieczyć lewe skrzydło 1. Litewsko-Białoruskiej Dywizji na linii wiosek Popowno-Zamiszje-Zaozierie. Ponieważ nie można było nawiązać łączności z sąsiednią dywizją, kpt. Dubiński, przez trzy dni pozostawiony własnemu losowi, nie znając sytuacji, jaka się wytworzyła, nie wycofał się, lecz toczył zacięte walki z przeważającymi siłami nieprzyjaciela, nie tylko broniąc się, ale i skutecznie kontratakując. Dzięki jego postawie pozostałe oddziały Dywizji miały możliwość spokojnego odejścia na linię Berezyny, nie będąc oskrzydlone. Za czyn ten został odznaczony Orderem Virtuti Militari 5 kl. nr W sierpniu 1922 r. awansuje do stopnia majora i przeniesiony zostaje do 79. pułku piechoty w Słonimiu na dowódcę batalionu. W pułku tym służy do lata 1924 roku, skąd przeniesiony zostaje do 2. Brygady Korpusu Ochrony Pogranicza na dowódcę batalionu Łużki". Wiosną 1926 roku zostaje przeniesiony do 29 Pułku Strzelców Kaniowskich na stanowisko szefa sztabu, a następnie kwatermistrza. Tu w 1928 r. awansuje do stopnia podpułkownika.

5 W maju 1929 r. przeniesiony zostaje na komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień w Chełmie Lubelskim. Na tym stanowisku pozostaje do 1 września 1939 r. W momencie wybuchu II wojny światowej otrzymuje awans do stopnia pułkownika. 13 września 1939 r. Powiatowa Komenda Uzupełnień w Chełmie w obliczu zbliżającego się Wehrmachtu ewakuuje się na wschód. Po 17 września pod Zdołbunowem załoga zostaje otoczona przez wojska sowieckie i zabrana do niewoli. Antoniemu Dubińskiemu udaje się uciec i dotrzeć do dalszej rodziny w Tarnopolu. Później udaje się do granicy polsko-rumuńskiej. W rejonie Zaleszczyk, już po stronie rumuńskiej zostaje zatrzymany przez strażników rumuńskich i przekazany władzom sowieckim, które osadziły go w więzieniu w Czortkowie. Sądzony przez władze sowieckie, jako kontrbandyta został skazany wiosną 1940 roku na 3 lata ciężkich robót. Po skazaniu go przez sąd przyznaje się, że jest oficerem polskim, co spowodowało przewiezienie go do obozu jenieckiego, jak się później okazało, w Starobielsku. Wiosną 1940 roku podzielił los jeńców oficerów polskich z tego obozu, został zamordowany przez NKWD. Opuszczając dnia 13 września 1939 roku Chełm Lubelski, pozostawił żonę Joannę (zmarła w 1946 r., mając 46 lat) i dwie córki 9-letnią Marię Izabelę później mgr historii sztuki, zmarłą w 2012 r. i 7-letnią Wandę Alinę później mgr sztuki, zmarłą w 2010 r.

6 Wacław Wicherkiewicz syn Wacława i Marianny, urodził się 16 lipca 1894 r. w Warszawie. W latach służył w armii rosyjskiej. W Wojsku polskim służył od 1918 r. Uczestniczył w wojnie polsko bolszewickiej w latach W 1920 r. mianowany do stopnia podporucznika. Służył w szefostwie Od 1934 r. był w stanie spoczynku. Brutalnie zamordowany w Charkowie wiosna 1940 roku. Mjr. Sap. W st. sp. Wacław Wicherkiewicz ur. 16 lipca 1984 r. w Warszawie s. Wacława i Marianny. W latach służył w armii rosyjskiej. Od 1918 r. w Wojsku Polskim. Został przydzielony do 1. Pułku Inżynieryjnego z Warszawy. Uczestnik wojny polsko bolszewickiej ( ). Mianowany ppor. w 1920 r. Absolwent Szkoły Podchorążych (Piechoty?) i Szkoły Podchorążych Saperów w Warszawie (?). Pełnił służbę w Szefostwie Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu VIII Toruń. Następnie został przeniesiony do 2. Pułku Saperów Kaniowskich z Puław, gdzie w 1928 r., jako kpt., wchodził w skład kadry kwatermistrzostwa pułku i pełnił stanowisko oficera materiałowego. Służył w tej formacji po jej przeorganizowaniu 18 lutego 1929 r. na 2. Batalion Saperów. W 1934 r. przeszedł w st. sp. W 1939 r. miał przydział mobilizacyjny do 2. Batalionu Saperów Kaniowskich, po przeorganizowaniu na pułk 20 sierpnia 1939 r. Był odznaczony Medalem Pamiątkowym Za Wojnę źródło: Przerwane życiorysy Zbigniew Kiełb, Akapit S. C., Lublin 2010

7 Stanisław Wiktor Kwiatkowski syn Jana i Pauliny. Urodzony 9 stycznia 1896 r. w Łyścu w województwie stanisławowskim. Z wykształcenia nauczyciel; podporucznik rezerwy, służył w 5. Pułku Strzelców Podhalańskich. W okresie od r. do r. służył w Legionach w 1. pp IV baonie, a w okresie od r. do r. jako ochotnik służył czynnie w 39. pp Strzelców Lwowskich, pełniąc obowiązki dowódcy plutonu 1. Kompanii I Baonu w polu. Za waleczność w wojnie polsko-bolszewickiej odznaczony Krzyżem Walecznych. Uczestniczył także w wojnie obronnej 1939 r. Brał udział we wszystkich zjazdach legionistów, uczestniczył w uroczystościach pogrzebowych Marszałka w Krakowie oraz w sypaniu Kopca na Jego cześć. 9 grudnia 1939 r. aresztowany przez NKWD w miejscowości Pnikut w powiecie Mościska w województwie lwowskim, gdzie przed wojną był kierownikiem szkoły powszechnej. Uwięziony został w Mościskach, skąd rodzina otrzymała ostatnią wiadomość gryps z r. Z uzyskanych nieoficjalnie informacji wynikało, że został przewieziony do więzienia w Przemyślu, skąd został wysłany na Wschód, do Kijowa. Rodzina Stanisława Kwiatkowskiego żona z matką, dwie córki i syn została r. deportowana do Kazachstanu.