W środę 1 października 2014r. wybraliśmy się na wycieczkę do Muzeum Stutthof w Sztutowie. Wzięło w niej udział razem około 55 uczniów z naszej klasy

Transkrypt

1

2 W środę 1 października 2014r. wybraliśmy się na wycieczkę do Muzeum Stutthof w Sztutowie. Wzięło w niej udział razem około 55 uczniów z naszej klasy i klasy 3D, nasz wychowawca, nauczyciel historii pan Sławomir Rut i dwoje rodziców-mama Oliwii i mój tata. Celem wyprawy było poznanie historii i działalności obozu koncentracyjnego Stutthof.

3 O godzinie 7.45 zebraliśmy się przed Gimnazjum nr 3 w Gdańsku. Po przeliczeniu uczniów wsiedliśmy do autokaru i wyruszyliśmy w drogę. W trakcie podróży pan Sławomir Rut opowiadał nam o miejscu, w które się udajemy i umilał czas swoim śpiewem.

4 Podróż trwała około godziny. W autokarze zostawiliśmy wszystkie swoje rzeczy i wyłączyliśmy telefony komórkowe, po czym ustawiliśmy się w parach i w ciszy czekaliśmy na rozpoczęcie wycieczki.

5 Naszym przewodnikiem był pan Waldemar Szymański. Wszystkie historie opowiadał z szacunkiem, powagą i wielkim zaangażowaniem oraz tak ciekawie, że wszyscy uważnie słuchali.

6 Zwiedzanie rozpoczęło się od dawnego budynku komendantury, a dziś muzealnego kina. Obejrzeliśmy tam dwa filmy, które przedstawiały okrucieństwa i cele, do których dążyli naziści. Oba filmy były przerażające.

7 Po seansie filmowym zobaczyliśmy główne wejście - Bramę śmierci. Nazwali ją tak więźniowie obozu, ponieważ kto już przez nią przeszedł, nie wychodził żywy.

8 Następnie udaliśmy się do dwóch baraków znajdujących się przed Bramą Śmierci. W pierwszym z nich ukazał się nam wielki stos butów. Były one pozostałością po więźniach obozu. Znajdowało się ich tam tak dużo, że trudno uwierzyć, ilu ludzi tam zginęło.

9 W drugim baraku można było zobaczyć, w jaki sposób byli karani więźniowie. Chłosta na tak zwanym koźle, wieszanie za ręce na haku, a także zamykanie ich na dłuższy czas bez pożywienia były częstymi karami.

10 Dowiedzieliśmy się również, że więźniowie, którzy chcieli uciec, zawsze byli łapani i zabijani. Ku przestrodze innych, wieszano ich przy Bramie Śmierci na wysokim palu.

11 Jedyną osobą, której udało się to uciec, był przebrany za elektryka Włodzimierz Steyer. Udało mu się to jedynie dzięki temu, że jeden z ludzi pilnujących porządku, odpowiedzialny za pilnowanie więźniów nie zapisał jego nazwiska, kiedy ten oddalił się od grupy.

12 Następnie poszliśmy zwiedzać kolejne baraki. W jednym z nich znajdowały się tablice z opisem oznaczenia więźniów w zależności od ich pochodzenia.

13 W kolejnym baraku znajdowały się więzienne stroje-pasiaki i ciężkie drewniane buty. Każdy z więźniów miał naszyty na swoim codziennym stroju symbol swojej narodowości i swój numer. Mówiono im, że od teraz nie są ludźmi, lecz numerami.

14 Przeszliśmy do pomieszczenia, w którym stały prycze. Więźniowie spali na wypełnionych słomą materacach, które były niewygodne. Co dzień rano esesmani sprawdzali stan posłania łóżek, na których często spało po kilka osób. Jeżeli stan, w jakim zastali łóżko im nie odpowiadał, właściciele pryczy byli karani.

15 W następnym pomieszczeniu mogliśmy zobaczyć, jak wyglądała jadalnia więźniów. Należy podkreślić, że posiłki, jakie tam dostawali, były niewystarczające i więźniowie chodzili głodni. Obok znajdował się szpital, w którym pod pretekstem leczenia, dawano więźniom zastrzyk z fenolu w serce, co momentalnie ich zabijało.

16 Potem obejrzeliśmy obozową łaźnię, która znajdowała się w części kobiecej. Każda kobieta miała 1 min na załatwienie swoich potrzeb.

17 Po zwiedzeniu baraków udaliśmy się przed komorę gazową. To straszne miejsce. Esesmani zamykali tam ludzi, a następnie wpuszczali gaz do pomieszczenia. Nie było szans na przeżycie.

18 Ciała zmarłych masowo palono w piecach. Później także w dołach w pobliskim lesie.

19 Na koniec, idąc w stronę wyjścia, zatrzymaliśmy się przy dwóch pomnikach. W jednym z nich był popiół ze szczątkami ze spalonych ciał. Przy drugim zapaliliśmy znicz i minutą ciszy uczciliśmy pamięć po zmarłych w tym okropnym miejscu.

20 Muzeum Stutthof jest przerażającym miejscem, które warto zobaczyć, aby poznać straszliwą przeszłość i sytuację ludzi znajdujących się w tym miejscu. Myślę, że ta wyprawa zmusiła nas wszystkich do refleksji, bo to, ile krzywdy wyrządzono tam ludziom, jest prawdziwym koszmarem.

21 Pod koniec zwiedzania wszyscy odczuwaliśmy zmęczenie. W drodze powrotnej pan Sławomir Rut dzielił się z nami swoją wiedzą na temat zabytków w Gdańsku i miejsc, przez które przejeżdżaliśmy. Po wyjściu z autokaru opiekunowie podziękowali nam za dobre i należyte zachowanie, po czym wszyscy się rozeszliśmy.

22