MIĘŚNIE KLATKI PIERSIOWEJ

Transkrypt

1 Slajd Slajd 2 Slajd 3 MIĘŚNIE KLATKI PIERSIOWEJ Podział mięśni klatki piersiowej Wyróżnia się trzy grupy mm klatki piersiowej: mięśnie powierzchowne, mięśnie głębokie, przepona Mięśnie powierzchowne Związane są ze szkieletem kończyny górnej. Warstwę tę tworzą: m. piersiowy większy, m. piersiowy mniejszy, m. zębaty przedni, m. podobojczykowy

2 Slajd 4 Slajd 5 Slajd 6 m. piersiowy większy ( m. pectoralis major) Zbudowany jest z trzech części: obojczykowej, PP: koniec mostkowy obojczyka, mostkowej, PP: mostek i żebra od I do V, brzusznej, PP: pochewka mięśnia prostego brzucha. Włókna zbiegają się wachlarzowato w kierunku grzebienia guzka większego kości ramiennej, gdzie znajduje się PK. Ze względu na rozległą linię przyczepu początkowego mięśnia jego części mogą działać antagonistycznie: -cz. obojczykowa przywodzi ramię i ustala głowę kości ramiennej w stawie, -cz. mostkowa przywodzi ramię, ale jej dolne włókna razem z częścią brzuszną przywodzą ramię i obniżają kość ramienną. Przy ustalonej klatce piersiowej cały mięsień przywodzi ramię i pociąga je w przód. Jeżeli ustalone jest ramię, np. w zwisie, to wynikiem skurczu mięśnia będzie pociągnięcie klatki piersiowej w górę. Przy ustalonych ramionach, np. oparcie się o stół w pozycji stojącej, mięsień może unosić żebra, w związku z tym pełni rolę pomocniczego mięśnia wdechowego. m. piersiowy mniejszy (m. pectoralis minor) m. zębaty przedni (m. serratus anterior) Jest położony pod m. piersiowym większym. PP zębami na trzonach żeber od III do V. PK wyrostek kruczy łopatki. Skurcz mięśnia powoduje unoszenie żeber jest to mięsień wdechowy. Przy ustalonych żebrach obniża bark lub ustala jego położenie w stosunku do klatki piersiowej. PP mięsień przyczepia się dziesięcioma zębami na żebrach od I do IX ( 2 przyczepy znajdują się na żebrze II). PK brzeg przyśrodkowy łopatki (od kąta górnego do kąta dolnego). Część górna i środkowa mięśnia pociągają łopatkę ku bokowi, część dolna pociąga kąt dolny łopatki ku przodowi i obraca łopatkę kątem bocznym ku górze. W ten sposób mięsień bierze udział w odwodzeniu kończyny ponad poziom. Jeśli łopatka jest ustalona działa jako silny mięsień wdechowy. Cały mięsień przyciska łopatkę do klatki piersiowej.

3 Slajd 7 Slajd 8 Slajd 9 m. zębaty przedni (preparat) m. podobojczykowy (m. subclavius) Mięśnie głębokie PP: przymostkowy koniec I żebra PK: powierzchnia dolna końca barkowego obojczyka Mięsień ten ustala obojczyk w stawie mostkowoobojczykowym. Odpowiadają za ruchomość żeber i w związku z tym są to zasadnicze mięśnie oddechowe. W skład tej grupy wchodzą: - mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne, - mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne, - mięśnie międzyżebrowe najgłębsze, - mięśnie podżebrowe, - mięsień poprzeczny klatki piersiowej

4 Slajd 0 Slajd Slajd 2 mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne (mm. intercostales externi) Przebiegają one na całej klatce piersiowej między sąsiednimi żebrami od kręgosłupa do granicy między żebrem kostnym i chrząstką żebrową. Ich włókna biegną skośnie od góry ku dołowi, w kierunku końca żebra. Na granicy chrzęstno-kostnej zastępowane są przez włókna ścięgniste, które tworzą błony międzyżebrowe zewnętrzne. PP: brzeg dolny żebra położonego wyżej PK: brzeg górny żebra położonego niżej mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne (mm. intercostales interni) Położone są w międzyżebrzach między kątami żeber a mostkiem. Ich włókna, podobnie jak mm międzyżebrowych zewnętrznych, biegną skośnie ku dołowi ale w przeciwnym kierunku - do kręgosłupa (krzyżują włókna mm międzyżebrowych zewnętrznych). W okolicy kątów żeber zostają zastąpione przez włókna ścięgniste, które tworzą błony międzyżebrowe wewnętrzne. PP i PK: patrz mm międzyżebrowe zewnętrzne mięśnie międzyżebrowe najgłębsze (mm. intercostales intimi) 2 To warstwa wewnętrzna mięśni, która jest oddzielona od mięśni międzyżebrowych wewnętrznych przez nerwy i naczynia krwionośne międzyżebrowe biegnące wzdłuż dolnych brzegów żeber.. mm międzyżebrowe najgłębsze 2. nerwy i naczynia międzyżebrowe

5 Slajd 3 Slajd 4 Slajd 5 Czynność mięśni międzyżebrowych Mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne należą do mięśni wdechowych. Taką rolę spełnia również część mięśni międzyżebrowych wewnętrznych, położonych z przodu przy mostku i wypełniających przestrzenie między chrząstkami żebrowymi. Natomiast rola pozostałej części mięśni międzyżebrowych wewnętrznych jako mięśni wydechowych wymaga dalszych badań w celu ewentualnego potwierdzenia ich roli. czynność mięśni międzyżebrowych cd. Zarówno mm międzyżebrowe zewnętrzne jak i wewnętrzne napinają się w obu fazach oddychania (podczas wdechu i wydechu). Dzięki temu przeciwstawiają się ciśnieniu panującemu w klatce piersiowej i zapobiegają wpuklaniu się przestrzeni międzyżebrowych do jamy klatki piersiowej. mięśnie podżebrowe (mm. subcostales) Położone są na wewnętrznej powierzchni klatki piersiowej, zwykle w okolicy kątów dolnych żeber. Są to mm międzyżebrowe wewnętrzne, które biegną nad jednym, czasami nad dwoma międzyżebrzami.

6 Slajd 6 Slajd 7 Slajd mięsień poprzeczny klatki piersiowej (m. transversus thoracis) przepona (diaphragma) Podobnie jak mm podżebrowe mięsień ten jest położony na wewnętrznej powierzchni klatki piersiowej. PP: wewnętrzna powierzchnia dolnego końca mostka PK: końce żeber III VI Czynność: kurcząc się mięsień powoduje zmniejszenie wymiaru poprzecznego klatki piersiowej, jest mięśniem wydechowym. Jest to cienki mięsień oddzielający jamę brzuszną od jamy klatki piersiowej. Ma kształt kopuły, zwróconej wypukłością ku górze. W zależności od miejsca przyczepów wyróżnia się w przeponie części: lędźwiową (), żebrową (2) i mostkową (3). PP części mostkowej: powierzchnia tylna wyrostka mieczykowatego mostka, 2 PP części żebrowej: powierzchnia wewnętrzna końców żeber kostnych i chrząstek żebrowych VII- XII. 9 Najsilniejszą jest część lędźwiowa przepony. Rozpoczyna się na więzadłach 6 łukowatych i na kręgosłupie dwiema odnogami: prawą (5) i lewą (6). Odnoga prawa jest szersza i dłuższa od lewej, PP: powierzchnia przednia trzonów kręgów L -L 3 i odpowiednich krążków międzykręgowych. PP odnogi lewej: podobnie jak prawej ale na kręgach L -L 2. Więzadła łukowate: 7. Boczne 8. przyśrodkowe 9. pośrodkowe przepona cd. 9 4 Włókna mięśniowe wszystkich części przepony biegną dośrodkowo, w kierunku szczytu kopuły, która jest ścięgnem końcowym. Ścięgno to nosi nazwę środka ścięgnistego (4). Środek ścięgnisty jest najcieńszą częścią przepony, ma kształt listka koniczyny. Płatek środkowy (5) leży za wyrostkiem mieczykowatym, bezpośrednio pod workiem osierdziowym. Płatek prawy (6) jest większy od lewego (7). Nad nimi leżą środkowe części podstawy płuc. Środek ścięgnisty charakteryzuje się dość dużą wytrzymałością ze względu na przeplatające się jego włókna w różnych kierunkach. W przeponie znajdują się trzy duże otwory i wiele mniejszych. Więzadło łukowate pośrodkowe ogranicza rozwór aortowy (8), który znajduje się na poziomie kręgu Th 2. Na poziomie kręgu Th 0 leży rozwór przełykowy (9). Największym jest otwór żyły głównej (dolnej) (0). Jest położony na wysokości krążka między kręgiem Th 8 i Th 9.

7 Slajd 9 widok z przodu Czynność przepony Przepona jest jednym z głównych mięśni wdechowych. Podczas skurczu obniża się i spłaszcza. Dzięki temu wzrasta pojemność klatki piersiowej i obniża się ciśnienie w niej panujące w wyniku czego powietrze atmosferyczne zostaje wessane do płuc przez drogi oddechowe. W czasie wydechu rozluźniona przepona dzięki napinaniu się mm brzucha zostaje uniesiona w górę ułatwiając wydalanie powietrza z płuc. Regulując siłę prądu powietrza podczas wydechu działa podczas fonacji.