Miłość płynąca z przymierza (35)

Transkrypt

1 Pozwalamy i zachęcamy do kopiowania i rozprowadzania tego materiału w dowolnej formie, pod warunkiem, że nie zmienia się tekstu w żaden sposób i nie pobiera opłaty poza kosztem reprodukcji. Wszelkie wyjątki muszą być zatwierdzone przez autora i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Miłość płynąca z przymierza (35) 2 Księga Samuela 9 Piotr Słomski (Peter Slomski) Seria: Życie Dawida Człowiek według Bożego serca 15 września, 2013 r. Pamiętając obietnicę 2 Księga Samuela 9 rozpoczyna się od pytania. Dawid pyta: Czy pozostał jeszcze ktoś z domu Saula, abym mógł mu wyświadczyć łaskę ze względu na Jonatana? (2 Księga Samuela 9:1). Dawid prawdopodobnie siedzi w swoim pałacu. Jego wojny z innymi narodami dobiegają końca. 2 Księga Samuela 8:15 mówi: I tak panował Dawid jako król nad całym Izraelem, Dawid przestrzegał prawa i zasad sprawiedliwości wobec całego swojego ludu. Gdy w królestwie nastaje pokój, Dawid wprowadza porządek i sprawiedliwość dla swoich poddanych. Wtedy Dawid mówi o wyświadczeniu łaski ze względu na Jonatana. Być może to właśnie w tym momencie przyszły mu do głowy słowa z przeszłości: Jeżeli jeszcze będę żył, to okaż mi przychylność w imię Pana, jeżeli zaś zginę, to też nie zaprzestań darzyć swoją przychylnością mojego domu po wszystkie czasy (1 Księga Samuela 20:14-15). Są to słowa jego drogiego przyjaciela, Jonatana. Dawid pamięta obietnice przymierza, które on i Jonatan złożyli wobec siebie nawzajem dawno temu. Dawid obiecał Jonatanowi, że okaże przychylność nie tylko jemu samemu, ale również jego rodzinie. Hebrajskie słowo przetłumaczone jako przychylność w 1 Księdze Samuela 20 i jako łaska w 2 Księdze Samuela 9 to słowo hesedh. Niesie ono znaczenie miłości, współczucia, przywiązania, a często również dodatkowe znaczenie lojalności, wiarygodności i wierności. Pastor i teolog Dale Ralph Davis wyjaśnia: Hesed to pełna poświęcenia miłość obiecana w przymierzu; hesed to miłość, która jest gotowa na to, by zobowiązać się wobec innej osoby czyniąc swoją obietnicę przedmiotem uroczystego zobowiązania. Jako pastor i teolog Mark J. Boda wyjaśnia: W hebrajskim ten termin to hesedh, słowo które opisuje lojalność, jakiej oczekuje się od tych, którzy weszli w relacje wynikające z przymierza. Moja Biblia ma na marginesie podane alternatywne tłumaczenie słowa łaska jako wierność płynąca z przymierza. Słowo hesedh zdaje sie być głównym tematem 2 Księgi Samuela 9, gdyś Dawid używa go trzykrotnie. Najpierw w wersecie 1, gdy Dawid pyta, czy jest ktoś, komu mógłby okazać taką płynącą z przymierza miłość. Po drugie w wersecie 3, gdy pyta swojego sługę Sybę, czy jest ktoś w rodzinie Saula, komu mógłby okazać taką miłość. W końcu w wersecie 7, gdy mówi synowi Jonatana, Mefiboszetowi, że okaże mu tę płynącą z przymierza miłość. Chcę, abyśmy zastanowili się nad miłością, którą Dawid okazał Mefiboszetowi, a w szczególności abyśmy rozważyli ją w trzech częściach, przyglądając się tym trzem sytuacjom, gdy Dawid używa słowa hesedh: po pierwsze odnośnie potęgi miłości płynącej z przymierza (werset 1); po drugie, istoty miłości płynącej z przymierza (werset 3); i w końcu zaopatrzenia wynikającego z miłości płynącej z przymierza (werset 7). 1

2 Potęga miłości płynącej z przymierza Po pierwsze rozważmy potęgę miłości płynącej z przymierza. Dawid zadał pytanie, czy jest ktoś z rodziny Saula, komu przez wzgląd na Jonatana mógłby okazać taką miłość. Upłynęło piętnaście do dwudziestu lat, od czasu gdy Dawid złożył Jonatanowi tę obietnicę. Ale nadal miała ona moc kontrolowania jego zachowania i kierowania nim. Wiemy, że upłynęło tak dużo czasu, ponieważ syn Jonatana, Mefiboszet, miał pięć lat, gdy przydarzył mu się tragiczny wypadek, kiedy jego ojciec został zabity na górze Gilboa (2 Księga Samuela 4:4; por. 1 Księga Samuela 31). Dawid panował zatem przez siedem i pół roku w Hebronie, zanim zaczął panować z Jerozolimy nad całym Izraelem (2 Księga Samuela 5:5). Jakiś czas upłynął, kiedy Dawid ugruntowywał swoją władzę poprzez liczne wojny oraz wprowadzanie zmian administracyjnych w Izraelu (2 Księga Samuela 8). Dowiadujemy się również dalej w 2 Księdze Samuela 9, że Mefiboszet miał małego synka (2 Księga Samuela 9:12). Jednakże, choć upłynęło tyle czasu, wypływająca z przymierza miłość i wierność, jakie Dawid miał ku Jonatanowi, nadal miały nad nim władzę. Dawidowi bardzo łatwo byłoby usprawiedliwić brak okazywania takiej wierności. Dawid mógłby rozumować, że Mefiboszet pochodził z rodziny tworzącej konkurencyjną dynastię. On spotkał się już z opozycją ze strony syna Saula Iszboszeta (2 Księga Samuela 2:8-10) i istniejące okoliczności uzasadniały nieokazywanie przez niego przychylności rywalowi. Niektórzy usprawiedliwiliby nawet zgładzenie wszystkich ocalałych z rodziny Saula. Ale Dawid złożył obietnicę nieograniczoną warunkami. To uroczyste słowo, dane podczas tej uroczystej ceremonii, obłożone uroczystym przekleństwem, przymuszało go do postępowania z miłością pełną poświęcenia. Nie było tutaj mowy o tym, że było to dawno temu, o tym, że warunki były inne, o tym, że była to tylko formalność. Tutaj swoją moc realizuje przymierze obietnica uczyniona w przeszłości kieruje wiernością w teraźniejszości (Dale Ralph Davis). Wierność płynąca z przymierza jest czymś, czego nie rozumie nasz świat i nasza kultura. Wiele lat temu był film Pożegnanie z Afryką piękna muzyka i widowiskowa sceneria tworzyły tło dla miłosnej historii. W jednej ze scen aktorzy Meryl Streep i Robert Redford rozmawiają. Ona chce, aby ją poślubił. Odpowiedź Redforda brzmi: Czy sądzisz, że będę kochał cię bardziej z powodu świstka papieru? Takie jest to rozumowanie. Przymierze jest świstkiem papieru, zwykłą, pustą formalnością. Niestety film rozmija się ze znaczeniem przymierza małżeńskiego. Przymierze w żadnym razie nie twierdzi, że reguluje intensywność miłości, ale jedynie to, że stanowi jej zabezpieczenie. Ten świat nie widzi tego, że miłość, która prawdziwie kocha, jest gotowa się ograniczyć, jest gotowa obiecać, zobowiązuje się dobrowolnie i chętnie, tak że ta druga strona może bezpiecznie trwać w tej miłości (Dale Ralph Davis). Czyż nie był to jeden z głównych powodów, dla których złożyłeś obietnicę swojego przymierza małżeńskiego? Chcemy, aby druga osoba wiedziała, że będziemy ją kochać nawet wtedy, gdy nie będziemy czuć się tak, jak byśmy ją kochali. Ludzie mogą się odkochać. Przetrwa miłość płynąca z przymierza, a nie miłość sentymentalna. Gdy nie ma odczucia miłości, światowe myślenie stwierdza: Nie mam zamiaru żyć w kłamstwie i być hipokrytą jeśli się rozwiodę, to przynajmniej będę uczciwy. Ale biblijne myślenie stwierdza: Nigdy nie będę hipokrytą, gdy okażę tę miłość i wierność, do której się zobowiązałem pomimo moich uczuć. Dla chrześcijanina małżeństwo trwa nadal nawet wtedy, gdy nie ma uczucia miłości. Czasami zachowujemy przymierze nie dlatego, że mamy na to ochotę, ale po prostu dlatego, że obiecaliśmy. To jest potęga miłości płynącej z przymierza. 2

3 Pastor Ray Pritchard pisze o tym, jak jego bliski przyjaciel stanął przed próbą, gdy po wielu szczęśliwych latach małżeństwa jego żona zapadła na chorobę Alzheimera: Jej odejście od rozsądku dokonało się tak szybko, że nawet lekarze byli zaskoczeni. Najpierw mój przyjaciel wynajął pomoc domową, aby zajmowała się jego żoną, ale to rozwiązanie nie na długo było skuteczne. Wkrótce znalazł dla niej miejsce w domu opieki Pierwszy raz, gdy zabrał mnie w odwiedziny do niej, nie byłem przygotowany na to, co zobaczyłem. Kobieta, którą znałem była wątłą staruszką, ledwie zdolną do samodzielnego jedzenia. Ale kiedy weszliśmy, rozpoznała swojego męża i odezwała się do niego po imieniu Przy końcu naszej wizyty, gdy jej mąż zapytał, czy chciałaby, abym pomodlił się o nią, odpowiedziała: Tak, to byłoby miłe. Potem gdy się modliłem, pustym spojrzeniem wpatrywała się w dal. Gdy wyszliśmy, kierując się do domu, wsiedliśmy do osobnych samochodów. Mój przyjaciel, zanim odjechał, wytarł z oczu łzy. Ale to jedynie część tej historii. Mój przyjaciel odnosił znaczące sukcesy zawodowe, i w związku ze swoją pracą podróżował go po całym świecie Zapytałem go pewnego razu, dlaczego pozostał wierny swoim ślubom małżeńskim. Nie było szansy że stan zdrowia jego żony się poprawi. Złożyłem obietnicę, powiedział, i muszę jej dotrzymać. Ona nadal jest moją żoną. Przed laty, gdy ślubowałem być jej wiernym, nie wiedziałem, że zachoruje na Alzheimera. Ale ona dała mi taką samą obietnicę. To mogło przydarzyć się mi zamiast niej. Jako chrześcijanin po prostu nie mam wyboru, mogę tylko być wierny niezależnie od tego, co się wydarzy. Potem powiedział: Od kiedy moja żona zachorowała na Alzheimera, przeszedłem przez najtrudniejszy okres w moim życiu. Jednakże w tym trudnym czasie Bóg przyciągnął mnie do Siebie bliżej niż kiedykolwiek wcześniej. Gdybym był niewierny, utraciłbym wszystko, co zyskałem chodząc z Panem. Straciłbym zatem podwójnie Pomimo tego, że ona ledwie mnie teraz rozpoznaje, nadal jesteśmy małżeństwem. Złożyłem jej obietnicę i zamierzam jej dotrzymać. Pritchard mówi o tym, jak jego przyjaciel pozostał wierny, pomimo tego, że: droga była trudna, noc była długa, samotność dotkliwa, przyszłość ponura. Czasami jego przyjaciel nie mógł zrozumieć, dlaczego Bóg utrzymuje ją przy życiu. Pritchard kontynuuje: Wtedy mój przyjaciel spędził czas z człowiekiem, który powiedział mu: Nawet nie wiesz, jak wiele znaczysz dla mojego syna. On przygląda się tobie, jak troszczysz się o swoją żonę przez te wszystkie lata. Nawet nie wiesz, że on mówi o tobie każdemu, kogo spotyka. Mówi im, że każdy inny zostawiłby ją i rozpoczął nowe życie. Ale ty tego nie zrobiłeś. Zostałeś z nią. Wywarło to na moim synu głębokie wrażenie. Pritchard kończy słowami: Nic nie mogło zmniejszyć strasznego bólu, jaki znosił mój przyjaciel. Ale mógł również powiedzieć, że Bóg uznał za stosowne użyć jego świadectwa, aby pozyskać wielu ludzi dla Chrystusa Wiem, że jest zadowolony z tego, że pozostał wierny, kiedy łatwiej było odejść. Pokazał światu, jak wygląda miłość, gdy nadchodzi ciemność. To jest potęga miłości płynącej z przymierza. Ma ona wpływ nie tylko na tych, którzy zawierają przymierze, ale również na osoby spoza niego. Sentymentalna i emocjonalna miłość może przeminąć, ale miłość płynąca z przymierza pozostaje. Dawid zawarł przymierze z Jonatanem i dotrzymał go niezależnie od okoliczności. Istota miłości płynącej z przymierza Po drugie zastanówmy się nad istotą miłości płynącej z przymierza. To znaczy, jaka jest ta miłość płynąca z przymierza? W dużym stopniu już opisaliśmy istotę miłości płynącej z przymierza: jest nią zachowywanie przymierza i okazywanie miłości nawet wtedy, gdy nie mamy chęci okazywać miłość. Ale jest coś więcej do powiedzenia. Kiedy Dawid zastanawiał się, czy jest ktoś, komu mógłby okazać 3

4 miłość płynącą z przymierza, został do niego sprowadzony pewien sługa, Syba. W 2 Księdze Samuela 9:3 ponownie widzimy użycie hebrajskiego słowa hesedh: Król zapytał: Czy jest jeszcze jakiś mąż w domu Saula, abym mógł mu wyświadczyć łaskę Bożą? Zauważ, że Dawid dodał bardzo ważne słowo: Bożą. To jest łaska czyli miłość Boża płynąca z przymierza. Tutaj zagłębiamy się bardziej w znaczenie tej miłości płynącej z przymierza. Co Dawid miał na myśli, mówiąc, że jest gotów okazać miłość Bożą płynącą z przymierza? Być może pamiętasz, że to sformułowanie zostało użyte już wcześniej. Jonatan użył podobnych słów, zawierając przymierze z Dawidem: okaż mi przychylność w imię Pana (1 Księga Samuela 20:14). Teraz Dawid stwierdza, że chce okazać tę miłość: jest to okazywanie miłości tak, jak okazuje ją Bóg. A jak Bóg okazuje nam miłość? Wchodząc z nami w przymierze, obiecując zbawić nas z naszych grzechów, a następnie nigdy nas nie opuścić ani nie porzucić (por. Ewangelia Jana 13:1; List do Rzymian 8:28-39; List do Hebrajczyków 13:5). Teolodzy nazywają to przymierzem łaski. Jest to Boża obietnica, że On nas zbawi i będzie kochał do końca. On zademonstrował tę miłość płynącą z przymierza posyłając Swojego Syna na ten świat: Syn przeżył doskonałe życie za swój lud i umarł śmiercią, na którą zasługiwali oni z powodu swoich grzechów. Jezus ukochał ich do końca. Ich zbawienie od piekła, będącego konsekwencją grzechu, jest doskonałym zbawieniem. Nie ma możliwości, aby zbawieni przez Jezusa trafili do piekła. Bóg zbawił ich na zawsze. Jezus obiecał swoim uczniom w Ewangelii Mateusza 28:20, że będzie z nimi: aż do skończenia świata. To jest miłość płynąca z przymierza, która jest wierna do końca. Ale w jaki sposób my możemy tak kochać? My nie możemy wybawić ludzi z ich grzechów. Ani nasza miłość nie będzie tak doskonała jak Boża miłość. Jednakże zamiarem Dawida jest wskazanie, że chce najlepiej, jak tylko potrafi, odwzorować to, jak Bóg ukochał przez przymierze. Była to miłość pewna, niezłomna i lojalna. Była to wierność do końca. Dawid okazywał ją rodzinie Jonatana nawet wtedy, gdy Jonatan nie żył. To jest istotą miłości płynącej z przymierza. To jest istotą zawarcia przymierza przez chrześcijan. On chce, najlepiej jak może, kochać tak, jak jego Zbawiciel i Pan. Kiedy Dawid zawarł przymierze z Jonatanem, nie wiedział w pełni, w co wkracza. Ale w ostatnim czasie przydarzyło się Dawidowi coś, co wzbogaciło jego zrozumienie miłości płynącej z przymierza. W 2 Księdze Samuela 7 Dawid wyraził swoje pragnienie zbudowania świątyni. Bóg w łaskawie sprzeciwił się jego pragnieniu, ale obiecał mu coś większego: Bóg pobłogosławi Dawida synem, który zbuduje świątynię. W odniesieniu do tego syna Bóg wypowiedział pewne niesamowite słowa: Ja będę mu ojcem, a on będzie mi synem; gdy zgrzeszy, ukarzę go rózgą ludzką i ciosami synów ludzkich, lecz łaska moja od niego nie odstąpi, jak odjąłem ją Saulowi (2 Kisęga Samuela 7:14-15). To jest miłość, która nie ustaje. Bożą miłością płynącą z przymierza jest okazywanie miłości nawet wtedy, gdy ktoś grzeszy. Gdy Dawid zapytał: Czy jest jeszcze jakiś mąż w domu Saula, abym mógł mu wyświadczyć łaskę Bożą? musiał pamiętać dobroć okazaną mu przez Boga. To, co wydarzyło się w 2 Księdze Samuela 7 było przymierzem łaski. Bóg obiecał do końca okazywać wierność i miłość Dawidowi i jego rodzinie. Ta miłość była miłością łaskawą i nieustającą. Teraz Dawid zamierzał okazać taką wierność i miłość rodzinie Jonatana. Jeśli chcemy zrozumieć istotę miłości płynącej z przymierza, musimy zwrócić się do Jezusa. Musimy zwrócić się do krzyża. Wtedy zobaczymy, czym jest taka miłość. Jest to miłość, która dotrzymuje zobowiązania aż do końca. Przez całą drogę na Golgotę Jezus był poniewierany przez tych, wobec których się zobowiązał. Po Golgocie nadal jest poniewierany przez tych, wobec których 4

5 się zobowiązał. Ale On nadal nas kocha. On kocha do końca. To jest miłość płynąca z przymierza. To jest miłość, którą chciał okazać Dawid. To jest miłość, którą my powinniśmy okazywać. Jest to miłość pomimo złego traktowania, którego doświadczamy od tych, wobec którym się zobowiązaliśmy. Jeśli jest nam trudno dotrzymać zobowiązań, które poczyniliśmy, zawierając przymierze, pamiętajmy, czego dotyczy płynąca z przymierza miłość. Jest ona odzwierciedlaniem tego, w jaki sposób Bóg okazuje miłość płynącą z przymierza. Jezus pozostaje wierny aż do końca, pomimo tego, że my wiele razy będziemy niewierni. Jakie jest jedenaste przykazanie? Jezus mówi nam w Ewangelii Jana 13:34: Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. Zaopatrzenie wynikające z miłości płynącej z przymierza Rozważaliśmy potęgę miłości płynącej z przymierza oraz istotę miłości płynącej z przymierza. Na koniec zajmijmy się zaopatrzeniem wynikającym z miłości płynącej z przymierza. Istnieje w nich wiele elementów zbieżnych, gdyż już widzieliśmy, co zapewnia miłość płynąca z przymierza: jest to miłość, która kocha do końca. Ale zajrzyjmy do tekstu, aby zrozumieć z praktycznego punktu widzenia zaopatrzenie wynikające z miłości płynącej z przymierza. Gdy Dawid zapytał Sybę, czy pozostał ktoś z rodziny Saula, ten odpowiedział, że nadal żyje syn Jonatana, Mefiboszet. W wersecie 5 dowiadujemy się, że Dawid posłał po Mefiboszeta, a w wersecie 6, że Mefiboszet przybył i upadł na twarz przed Dawidem. Co myślał sobie syn Jonatana? Musiał sądzić, że Dawid zamierza go zabić. Tak właśnie działo się, gdy do władzy dochodziła nowa dynastia. Wszyscy z poprzedniej dynastii musieli umrzeć, aby nikt nie zgłaszał pretensji do tronu. Ale o czym czytamy w wersecie 7: I rzekł do niego Dawid: Nie bój się, gdyż chcę ci wyświadczyć łaskę ze względu na twego ojca, Jonatana. Chcę ci zwrócić całą posiadłość ziemską Saula, twego dziada, ty sam zaś będziesz jadał u mojego stołu po wszystkie czasy. Dawid uczynił absurdalną obietnicę, której większość przywódców politycznych nigdy by nie uczyniła. On obiecał hesedh wrogowi: Okażę ci miłość płynącą z przymierza z powodu twojego ojca, Jonatana. Niewiarygodne jest to, że jest to miłość do jego wroga i jest to miłość pozornie wykraczająca poza to przymierze. Zauważ po pierwsze, że Dawid obiecuje Mefiboszetowi ochronę: Nie bój się, gdyż chcę ci wyświadczyć łaskę ze względu na twego ojca, Jonatana (werset 7a). Nikt nie będzie mógł skrzywdzić Mefiboszeta, ponieważ Dawid zawsze będzie się o niego troszczył. Mówi Nie bój się. Po drugie, Dawid zapewniał zaopatrzenie: Chcę ci zwrócić całą posiadłość ziemską Saula, twego dziada (werset 7b). Dawid nie tylko będzie troszczył się o niego, ale da mu ziemię, z której Mefiboszet będzie mógł czerpać dochody. Po trzecie, Dawid zapewnia mu odpowiednią pozycję: ty sam zaś będziesz jadał u mojego stołu po wszystkie czasy (werset 7c). Dawid będzie go traktować, jak członka rodziny królewskiej. Dawid nie tylko wypełnił obietnicę złożoną Jonatanowi, ale wydaje sie, że w tym, jaki sposób zapewniał ochronę, zaopatrzenie i pozycję, wykroczył poza to, czego od niego oczekiwano. Czy my również nie powinniśmy okazywać sobie nawzajem miłości płynącej z przymierza i nawet wykraczać poza to? Czy nie powinniśmy zaangażować się w miłości płynącej z przymierza, aby ochraniać siebie nawzajem? List Judy 23 mówi nam o wierzących: Wyrywając ich z ognia, ratujcie ich; dla drugich miejcie litość połączoną z obawą, mając odrazę nawet do szaty skalanej przez ciało. Czy nie powinniśmy zaangażować się w takiej miłości, aby dbać wzajemnie o swoje zaopatrzenie? List do Galacjan 6:10 poucza nas: Przeto, póki czas mamy, dobrze czyńmy wszystkim, a najwięcej 5

6 domownikom wiary. Czy nie powinniśmy zaangażować się w miłości płynącej z przymierza, aby okazywać szacunek, jakie mamy dla siebie nawzajem? List do Rzymian 12:10 nakazuje nam: Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyprzedzajcie się wzajemnie w okazywaniu szacunku. 2 Księga Samuela 9:13 kończy się, pozostawiając nam piękny obraz miłości płynącej z przymierza okazanej przez Dawida: Sam Mefiboszet zaś mieszkał w Jeruzalemie, gdyż jadał po wszystkie czasy u stołu króla. Był zaś kulawy na obie nogi. Mefiboszet, bezradny, niesamodzielny kaleka, miał miejsce przy stole króla. Czyż nie jesteśmy wszyscy bezradnymi, niesamodzielnymi kalekami? Duchowo jesteśmy bezradnymi, niesamodzielnymi kalekami. A jednak Bóg zobowiązał się wobec nas i okazał nam miłość wykraczającą poza nasze oczekiwania i marzenia. Czyż nie powinniśmy okazywać takiej miłości sobie nawzajem? Czyż nie to powinno wyróżniać nas spośród ludzi wokół nas? Wyobraź sobie postać Mefiboszeta siedzącego przy królewskim stole. Te złamane, powykręcane nogi miały być przykryte, gdy zasiadał przy stole Dawida. Nikt nie miał ich oglądać, ponieważ stół je zasłonił. Czyż w ten sam sposób nie powinniśmy okazywać miłości płynącej z przymierza sobie nawzajem, zakrywając te duchowe skazy, które widzimy w naszym bracie lub siostrze? Nie oznacza to, że nie powinniśmy ostrzegać lub napominać, jeśli w ich życiu jest grzech. Ale grzech nigdy nie powinien być źródłem naszego zadufanego w sobie osądu i złego traktowania. Powinniśmy być gotowi przebaczyć. Nie powinniśmy reagować na ich grzech przeciwko nam z goryczą lub złością, ale zakrywać go naszą miłością. Apostoł Piotr stwierdza: Nade wszystko miejcie gorliwą miłość jedni ku drugim, gdyż miłość zakrywa mnóstwo grzechów (1 List Piotra 4:8). Czyż nie powinniśmy zakrywać ułomności w naszych braciach i siostrach naszą miłością płynącą z przymierza? Boża wierność płynąca z przymierza U podstaw przymierza zawartego pomiędzy Dawidem i Jonatanem dokonał się cud. Rywalizujące dynastie zabijały przedstawicieli dynastii, z którymi rywalizowały. Historia jest pełna takich wydarzeń. Wystarczy pozostać na kartach historii biblijnej, aby zobaczyć, że tak się dzieje (1 Księga Królewska 15:27-30; 16:8-13; 2 Księga Królewska 10:1-11). Ale Dawid był inny. On zawarł przymierze. Był wierny niezależnie od tego, czego to wymagało. Postępował on tak, jak potrafił najlepiej, naśladując swojego Boga. On okazywał miłość płynącą z przymierza. Jak powiedział Mark J. Boda: Dawid ucieleśnia wierny charakter samego Boga, jak powiedział Jonatan okaż mi niezawodną przychylność, jak to czyni Pan. Wiemy, że wierny charakter Boga został w sposób ostateczny wyrażony na krzyżu. Tam była widoczna miłość płynąca z przymierza. Takiej miłości Jezus wymaga od nas: Jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali (Ewangelia Jana 13:34). Takie wyrażenie miłości płynącej z przymierza ma również potencjał oddziaływania na świat, który nam się przygląda, jak ogłasza Ewangelia Jana 13:35: Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie. Pozwól, że zakończę słowami stanowiącymi dla nas wyzwanie, które napisał pewien teolog i pastor: Tak więc płynąca z przymierza wierność Boga, która leży u podstaw i jest wyrażona w relacji pomiędzy Jonatanem i Dawidem, jest tą samą wiernością płynącą z przymierza, której dawał wyraz i której nauczał na ziemi syn Dawida, Jezus. On wzywa nas jako swoją społeczność, abyśmy okazywali tą samą miłość i nauczali jej, tak aby świat mógł poznać i doświadczyć bogactwa Bożej wierności płynącej z przymierza (Mark J. Boda). Peter Slomski i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Strona internetowa: 6