UCHWAŁA Nr XXV/184/16 Rady Miasta Przeworska. z dnia 9 czerwca 2016 r.

Transkrypt

1 UCHWAŁA Nr XXV/184/16 Rady Miasta Przeworska z dnia 9 czerwca 2016 r. w sprawie wniesienia skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt: II SA/Rz 111/16, stwierdzającego nieważność uchwały Rady Miasta Przeworsk z dnia 24 października 2013 r. nr XLII/322/13 w sprawie określenia wysokości opłat na cmentarzach komunalnych w Przeworsku Na podstawie art. 98 ust.1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 446) w związku z art. 3 ust.2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 z późn. zm.) Rada Miasta Przeworska uchwala, co następuje: 1 1. Postanawia się wnieść skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt: II SA/Rz 111/16, stwierdzającego nieważność uchwały Rady Miasta Przeworsk z dnia 24 października 2013 r. nr XLII/322/13 w sprawie określenia wysokości opłat na cmentarzach komunalnych w Przeworsku. 2. Skarga stanowi załącznik do niniejszej uchwały Upoważnia się Burmistrza Miasta Przeworska do udzielenia dalszych pełnomocnictw w zakresie sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 26 kwietnia 2016 r., sygn. akt: II SA/Rz 111/16, stwierdzającego nieważność uchwały Rady Miasta Przeworsk z dnia 24 października 2013 r. Nr XLII/322/13 w sprawie określenia wysokości opłat na cmentarzach komunalnych w Przeworsku adwokatowi lub radcy prawnemu. Wykonanie uchwały powierza się Burmistrzowi Miasta Przeworska. 3 4 Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia. Przewodniczący Rady Miasta Przeworska Tomasz Kojder

2 Przeworsk, dnia 1 czerwca 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie za pośrednictwem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4 a Rzeszów Skarżący: Rada Miasta Przeworska Strona: XXXXXXXXXXX, zam. XXXXXXXXXX, XX-XXX XXXXXXX Sygn. akt Sądu I instancji: II SA/Rz 111/16 SKARGA KASACYJNA OD WYROKU WOJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO W RZESZOWIE z dnia 26 kwietnia 2016 r. wydanego w sprawie o sygn. akt: II SA/Rz 111/16 Działając imieniem skarżącego, na podstawie udzielonego mi pełnomocnictwa do sporządzenia i złożenia skargi kasacyjnej, którego odpis przedkładam w załączeniu, niniejszym zaskarżam w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 26 kwietnia 2016 r., doręczonego Skarżącemu wraz z uzasadnieniem dnia 16 maja 2016 r., stwierdzający nieważność uchwały Rady Miasta Przeworska z dnia 24 października 2013 r., nr XLII/322/13 w sprawie określenia wysokości opłat na cmentarzach komunalnych w Przeworsku. Przedmiotowemu wyrokowi zarzucam: Naruszenie art. w art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez przytoczenie jedynie ustaleń dokonanych przez sąd, ale nie dokonanie ich oceny pod względem zgodności z prawem. Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi naruszenie przepisów postępowania, w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik spraw, a to poprzez błędne przyjęcie, iż umocowanie do wydania uchwały w przedmiotowej sprawie jest ograniczone regulacjami ustawowymi.

3 Naruszenie prawa materialnego, a to art. 7 ust. 2. ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, poprzez błędne przyjęcie, że paragraf 1 pkt 7 uchwały Rady Miasta Przeworska z dnia 24 października 2013 r., nr XLII/322/13 w sprawie określenia wysokości opłat na cmentarzach komunalnych w Przeworsku, jest sprzeczny z przepisami prawa. Naruszenie prawa materialnego, a to art. 4 ust. 1 pkt. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, poprzez jego niewłaściwą wykładnię wskazującą, iż przepisy prawa miejscowego są stanowione w celu wykonania ustawy i na podstawie zawartego w niej szczegółowego upoważnienia, bez pozostawia lokalnej władzy swobody. Wnoszę o: 1. Zmianę skarżonego i oddalenie skargi XXXXX XXXXXXXXXXX jako oczywiście bezzasadnej oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych ewentualnie wnoszę o: 2. Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania i zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jednocześnie oświadczam, iż skarżący zrzeka się przeprowadzenia rozprawy w tym zakresie. Uzasadnienie Dnia 24 października 2013 r. Rada Miasta przeworska podjęła uchwałę nr XLII/322/13 w sprawie określenia wysokości opłat na cmentarzach komunalnych w Przeworsku. W w/w uchwale postanowiono, że opłaty stanowić będą dochód gminy, i że należy do nich doliczyć podatek VAT. Na podstawie w/w uchwały, opłaty wpłacane są do kasy Urzędu Miasta Przeworska i nie podlegają zwrotowi. W przypadku nowego grobu opłaty mają być wnoszone w terminie 14 dni od daty przekazania miejsca pod grób przez administratora cmentarza, a po wniesieniu opłaty osoba nabędzie prawo do dysponowania działką cmentarną na okres 30 lat. Przedłużenie zaś umowy na dalsze 30 lat wymaga ponownego uiszczenia opłaty 30 letniej, w celu ponownego jej użycia. Uchwała opublikowana została w Dzienniku Urzędowym Województwa Podkarpackiego w dniu 3 grudnia 2013 r. poz Przedmiotowa uchwała Rady Miasta Przeworska została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przez XXXX XXXXXXXXXXX, który

4 w skardze z dnia 24 kwietnia 2014 r, zarzucił naruszenie przepisów ustawy o gospodarce komunalnej, ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, a także ustawy o samorządzie gminnym i Konstytucji RP, wnosząc równocześnie o uchylenie uchwały. W ocenie skarżącego ustalenie opłat było nielegalne i odbyło się z przekroczeniem upoważnienia ustawowego, gdyż wysokość opłat została określona w ustawie o cmentarzach i chowaniu zmarłych, które nie zostały zróżnicowane ze względu na wielkość grobu, jak to uczyniono w uchwale. W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta Przeworska wniósł o jej oddalenie, wskazując iż ustawodawca w ustawie o gospodarce nieruchomościami w sposób wyraźny przyznał organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego prawo ustalenia wysokości opłat z korzystanie z obiektów użyteczności publicznej tych jednostek. Wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2015 r. sygn.. akt: II SA/Rz 939/14, WSA w Rzeszowie oddalił skargę XXXX XXXXXXXXXXX uznając, iż posiadał on interes prawny w zaskarżeniu uchwały, jednak nie został on naruszony w sposób niezgodny z prawem, gdyż uchwała znajduje oparcie w art. 1 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych. Na skutek uwzględnienia skargi kasacyjnej XXXX XXXXXXXXXXX, w/w wyrok WSA z dnia 16 kwietnia 2015 r., Naczelny Sąd Administracyjny uchylił skarżony wyrok i przekazała sprawę do ponownego rozpoznania. W piśmie z dnia 1 lutego 2016 r. XXXX XXXXXXXXXXX uzupełnił skargę zarzucając naruszenie art. 7 ust. 2 ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych poprzez błędną wykładnię. Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt: II SA/ Rz 111/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził nieważność uchwały Rady Miasta Przeworska Rady Miasta Przeworska z dnia 24 października 2013 r., nr XLII/322/13 w sprawie określenia wysokości opłat na cmentarzach komunalnych w Przeworsku. Z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie sposób się zgodzić. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na art. 1 ust. 2 ustawy o gospodarce komunalnej stanowiący, że gospodarka komunalna obejmuje w szczególności zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych. Z przepisu tego wynika zatem, że celem zadań o charakterze użyteczności publicznej jest świadczenie usług. Usługami takimi są usługi powszechnie dostępne (czyli albo mające charakter niewykluczalny albo też gwarantowane wszystkim osobom

5 przepisami prawa), zaspokajające w sposób bieżący i nieprzerwany szczególne i kwalifikowane potrzeby ludności, tj. potrzeby o charakterze użyteczności publicznej. Potrzeby te należy rozumieć jako potrzeby elementarne, absolutne, podstawowe i występujące powszechnie. Z kolei komunalnymi usługami o charakterze użyteczności publicznej są te spośród wskazanych usług, których świadczenie jest przejawem wykonywania gospodarki komunalnej w znaczeniu ustawowym, a więc w świetle art. 1 ustawy o gospodarce komunalnej. Muszą to być zatem usługi o charakterze użyteczności publicznej, które w sensie przedmiotowym zaspokajają potrzeby wspólnoty samorządowej oraz są jednocześnie świadczone przez podmioty, które się mieszczą w podmiotowym zakresie pojęcia gospodarka komunalna, a więc przez: 1) jednostki samorządu terytorialnego; 2) związki jednostek samorządu terytorialnego; 3) odrębne od jednostek samorządowych podmioty prawa (osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej), którym jednostki samorządu terytorialnego powierzyły w drodze umowy wykonywanie określonych zadań (usług) z zakresu gospodarki komunalnej oraz 4) odrębne w sensie prawnym od danej jednostki samorządowej podmioty prawa (np. spółki prawa handlowego), które zostały utworzone przez te jednostki samorządowe (tj. przez gminy, powiaty i województwa), względnie też takie podmioty do których te jednostki samorządowe przystąpiły. Ceny i opłaty, o których jest mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej, mogą być zatem ustalane, po pierwsze, za usługi komunalne o charakterze użyteczności publicznej, a po drugie za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej jednostek samorządu terytorialnego. Jeżeli chodzi o upoważnienie organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego do określania wysokości cen i opłat, a także sposobu ustalania cen i opłat za korzystanie z obiektów i urządzeń użyteczności publicznej jednostek samorządu terytorialnego, to w tym kontekście należy przyjąć, że obiektami i urządzeniami użyteczności publicznej są takie przedmioty materialne mogące posiadać zarówno status rzeczy ruchomych, jak też status nieruchomości w rozumieniu prawa cywilnego które są przeznaczone do realizowania zadań o charakterze użyteczności publicznej, a więc które mają w swoim założeniu instrumentalnie służyć i wspierać wykonywanie tychże zadań. Usługi te polegają zatem na udostępnianiu osobom zainteresowanym (przejawiającym taką potrzebę) wspomnianych wyżej obiektów i urządzeń (M. Szydło, Komentarz do art. 4 ustawy o gospodarce komunalnej, Oficyna 2008). W związku z powyższym należy z całą pewnością przyjąć, że obiektem takim jest cmentarz komunalny. Nie ulega

6 wątpliwości, że obiekt ten jest przeznaczony do realizowania zadań o charakterze użyteczności publicznej, a więc który ma w swoim założeniu służyć i wspierać wykonywanie tychże zadań. W świetle powyższego, zapewnianie przez gminę korzystania z cmentarzy publicznych jest zadaniem własnym zmierzającym do bieżącego i nieprzerwanego zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty. Również w wyroku WSA we Wrocławiu, sygn. III SA/Wr 73/13, stwierdzono, iż cmentarz komunalny jest obiektem użyteczności publicznej. Należy wskazać, że Konstytucja nie wymaga, by akty prawa miejscowego były stanowione w celu wykonania ustawy i na podstawie zawartego w niej szczegółowego upoważnienia, pozostawia więc lokalnemu prawodawcy stosunkową swobodę. (tak: III SA/Wr 73/13 - Wyrok WSA we Wrocławiu) W tym stanie rzeczy Sąd dokonał naruszenia art. 4 ust. 1 pkt. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, oraz naruszenia przepisów postępowania, gdyż Sąd w sposób błędny przyjął, iż umocowanie do wydania skarżonej uchwały oraz jej zakres, w szczególności upływ czasu oraz wysokość opłat, są ograniczone regulacjami ustawowymi, w tym ustawą o cmentarzach ( ) Sąd, ponadto, naruszył art ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez przytoczenie jedynie ustaleń dokonanych przez sąd, ale nie dokonanie ich oceny pod względem zgodności z prawem Wskazać należy, iż obowiązek zwięzłego przedstawienia stanu sprawy, o którym mowa obejmuje nie tylko przytoczenie ustaleń dokonanych przez organ, ale także ich ocenę pod względem zgodności z prawem. Nie wystarczy ograniczyć się do stwierdzenia, co ustalił organ, lecz niezbędne jest wskazanie, które ustalenia zostały przyjęte przez sąd pierwszej instancji, a które nie. (tak: Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2005 r. FSK 2123/04.) Dodatkowo, podkreślić należy, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w niniejszej sprawie prowadził postępowanie w sposób sprzeczny z przyjętymi zasadami oraz regułami. Podkreślić należy, iż Sąd w niniejszej sprawie, podobnie jak wcześniej, nie uwzględnił podnoszonych w odpowiedzi na skargę, wyjaśnień wskazujących na okoliczności powstania wielu uchybień w toku postępowania, a które rzutują na całokształt okoliczności. W tym stanie rzeczy skargę należy uznać za zasadną.