Pan Tadeusz. POLONIA KAZACHSTANU czyta poemat. Adama Mickiewicza. Patronat Ambasady RP w Astanie. 17 marca 2013 r. Gimnazjum nr 5 w Astanie

Transkrypt

1 Patronat Ambasady RP w Astanie Wpadam do Soplicowa jak w centrum polszczyzny, Tam się człowiek napije, nadysze ojczyzny... POLONIA KAZACHSTANU czyta poemat Pan Tadeusz Adama Mickiewicza 17 marca 2013 r. Gimnazjum nr 5 w Astanie

2 Wykład Adam Mickiewicz urodził się w 1798 roku na Litwie. Tam się wychował i wykształcił, tam upłynęło jego dzieciństwo i młodość. W latach dojrzałych zmuszony był udać się w obce strony, najpierw na zesłanie w głąb Rosji, potem na emigrację do Paryża. Jego życie obfitowało w podróże. W okresie zesłania odbył wyprawę na Krym, potem podróżował po Europie: do Niemiec, Czech, Włoch. Zmarł w Turcji. Tylko jednej podróży nie mógł nigdy odbyć podróży do swojej ojczyzny, b y ł b o w i e m e m i g r a n t e m politycznym. Całe jego życie na obczyźnie przepojone było ogromną tęsknotą za krajem. O w o c e m t e j tęsknoty stał się poemat epicki pt. Pan Tadeusz. Opisuje on życie szlachty w dworku Soplicowo podczas kilku letnich dni 1811 roku i kilku wiosennych roku. Mickiewicz, nie mogąc pojechać do kraju, za którym bardzo tęsknił, decyduje się na podróż w myślach i wyobraźni. Pan Tadeusz miał za zadanie przybliżyć poecie i innym emigrantom świat, który kochali, a który utracili na zawsze. W Inwokacji poeta mówi wprost o swojej tęsknocie, o tym, że kraj lat dziecinnych jest stale obecny w jego wspomnieniach i że bardzo pragnie do niego powrócić, choćby tylko w myślach, w czasie pisania tego dzieła.

3 Dziś piękność twą w całej ozdobie Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie. Dalej prosi Matkę Boską: Tymczasem przenoś moją duszę utęsknioną Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych S z e r o k o n a d błękitnym Niemnem rozciągnionych... Czytając pierwsze strony poematu, widzimy, jak dusza poety przemierza długą drogę. Początek Inwokacji to jeszcze Paryż, smutna rzeczywistość emigracyjna. Z każdym następnym wersem przybliżamy się do wytęsknionej krainy. Początkowo widzimy ją z lotu ptaka, a potem dostrzegamy zza drzew dworek i jesteśmy w Soplicowie. W miejscu szczęścia, dobrobytu, w ostoi polskich obyczajów i tradycji narodowej. Jest to też kraina piękna. Niebo nad Soplicowem jest wspanialsze niż niebo włoskie opisywane przez największych poetów. Już na pierwszy rzut oka widać, że w Soplicowie dostatek mieszka i porządek. Stodoły są pełne zboża, pola dobrze uprawione. Każdy wie, co ma robić i chętnie to robi. Szeroko otwarta brama zaprasza gościnnie. Ogród, sad wszystko jest zadbane. Dobrze żyje się tu i ludziom, i zwierzętom.

4 Pan Tadeusz opowiada o idealnej krainie szczęśliwości. Sytuacje są sentymentalne. Bohaterowie prowadzą towarzyskie rozmowy, spacerują, zbierają grzyby, biesiadują. Nawet bitwa, która zakłóca nieco obraz, nie pozostawia śladów. Burza obmywa pobojowisko, krew i kurz. Soplicowski dziedziniec jest znów spokojny i czysty. Burza mija, niebo rozjaśnia się. Życie toczy się w pogodnym nastroju i łagodnym rytmie, zgodnie z naturą. Ludzie są dobrzy i kochają się. Jeśli mają wady, to autor traktuje je z wyrozumiałością i przymrużeniem oka. Wszystko dobrze się kończy. Tadeusz zaręcza się z Zosią, a mieszkańcy i goście świętują to w zgodzie i radości, ucztują i tańczą poloneza. I ja tam z gośćmi byłem, miód i wino piłem, A com widział i słyszał, w księgi umieściłem. Te słowa kończące poemat wskazują wyraźnie, że Mickiewicz przenosi całą opowieść w krąg baśni. Kraj jego dzieciństwa, do którego odbył podróż sentymentalną, daleki jest od realiów świata. I tego, który go współcześnie otaczał, i tego z przeszłości, który opisał w epopei, ale... w całej przeszłości i w całej przyszłości Jedna już tylko jest kraina taka, W której jest trochę szczęścia dla Polaka, Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie Święty i czysty...

5 Patronat Ambasady RP w Astanie POLONIA KAZACHSTANU czyta poemat Pan Tadeusz Adama Mickiewicza Wpadam do Soplicowa jak w centrum polszczyzny, Tam się człowiek napije, nadysze ojczyzny marca 2013 r. Gimnazjum nr 5 w Astanie

6 Wykład Adam Mickiewicz urodził się w 1798 roku na Litwie. Tam się wychował i wykształcił, tam upłynęło jego dzieciństwo i młodość. W latach dojrzałych zmuszony był udać się w obce strony, najpierw na zesłanie w głąb Rosji, potem na emigrację do Paryża. Jego życie obfitowało w podróże. W okresie zesłania odbył wyprawę na Krym, potem podróżował po Europie: do Niemiec, Czech, Włoch. Zmarł w Turcji. Tylko jednej podróży nie mógł nigdy odbyć podróży do swojej ojczyzny, był bowiem emigrantem politycznym. Całe jego życie na obczyźnie przepojone było ogromną tęsknotą za krajem. Owocem tej tęsknoty stał się poemat epicki pt. Pan Tadeusz. Opisuje on życie szlachty w dworku Soplicowo podczas kilku letnich dni 1811 roku i kilku wiosennych roku. Mickiewicz, nie mogąc pojechać do kraju, za którym bardzo tęsknił, decyduje się na podróż w myślach i wyobraźni. Pan Tadeusz miał za zadanie przybliżyć poecie i innym emigrantom świat, który kochali, a który utracili na zawsze. W Inwokacji poeta mówi wprost o swojej tęsknocie, o tym, że kraj lat dziecinnych jest stale obecny w jego wspomnieniach i że bardzo pragnie do niego powrócić, choćby tylko w myślach, w czasie pisania tego dzieła.

7 Dziś piękność twą w całej ozdobie Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie. Dalej prosi Matkę Boską: Tymczasem przenoś moją duszę utęsknioną Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych... Czytając pierwsze strony poematu, widzimy, jak dusza poety przemierza długą drogę. Początek Inwokacji to jeszcze Paryż, smutna rzeczywistość emigracyjna. Z każdym następnym wersem przybliżamy się do wytęsknionej krainy. Początkowo widzimy ją z lotu ptaka, a potem dostrzegamy zza drzew dworek i jesteśmy w Soplicowie. W miejscu szczęścia, dobrobytu, w ostoi polskich obyczajów i tradycji narodowej. Jest to też kraina piękna. Niebo nad Soplicowem jest wspanialsze niż niebo włoskie opisywane przez największych poetów. Już na pierwszy rzut oka widać, że w Soplicowie dostatek mieszka i porządek. Stodoły są pełne zboża, pola dobrze uprawione. Każdy wie, co ma robić i chętnie to robi. Szeroko otwarta brama zaprasza gościnnie. Ogród, sad wszystko jest zadbane. Dobrze żyje się tu i ludziom, i zwierzętom. Pan Tadeusz opowiada o idealnej krainie szczęśliwości. Sytuacje są sentymentalne. Bohaterowie prowadzą towarzyskie rozmowy, spacerują, zbierają grzyby, biesiadują. Nawet bitwa, która zakłóca nieco obraz, nie pozostawia śladów. Burza obmywa pobojowisko, krew i kurz. Soplicowski dziedziniec jest znów spokojny i czysty. Burza mija, niebo rozjaśnia się.

8 Życie toczy się w pogodnym nastroju i łagodnym rytmie, zgodnie z naturą. Ludzie są dobrzy i kochają się. Jeśli mają wady, to autor traktuje je z wyrozumiałością i przymrużeniem oka. Wszystko dobrze się kończy. Tadeusz zaręcza się z Zosią, a mieszkańcy i goście świętują to w zgodzie i radości, ucztują i tańczą poloneza. I ja tam z gośćmi byłem, miód i wino piłem, A com widział i słyszał, w księgi umieściłem. Te słowa kończące poemat wskazują wyraźnie, że Mickiewicz przenosi całą opowieść w krąg baśni. Kraj jego dzieciństwa, do którego odbył podróż sentymentalną, daleki jest od realiów świata. I tego, który go współcześnie otaczał, i tego z przeszłości, który opisał w epopei, ale... w całej przeszłości i w całej przyszłości Jedna już tylko jest kraina taka, W której jest trochę szczęścia dla Polaka, Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie Święty i czysty...