VII NIEDZIELA WIELKANOCNA UROCZYSTOŚĆ WNIEBOWSTĄPIENIA PAŃSKIEGO Rok B, II Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię

Transkrypt

1 13 V 2018 nr 167/2018 VII NIEDZIELA WIELKANOCNA UROCZYSTOŚĆ WNIEBOWSTĄPIENIA PAŃSKIEGO Rok B, II Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię Ewangelia: Jezus ukazawszy się Jedenastu powiedział do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie. Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły. On sam jest niebem Mk 16,15-20 W Ewangeliach opowiadających o Wniebowstąpieniu Jezusa nie widać cienia smutku. Uczniowie nie płaczą, nie protestują, nie użalają się nad sobą, że już więcej nie zobaczą Mistrza i Nauczyciela. Może się to wydać trochę dziwne. Przecież pożegnania zwykle bywają trudne, zwłaszcza gdy odchodzi ktoś, kogo kochamy. Tymczasem Jezus, choć wstępuje do Ojca, jednocześnie pozostaje obecny ze swoim Kościołem, współdziała ze swoimi uczniami i wskazuje prawdziwy kierunek naszego życia.

2 Chryste, Ty, wstępując do nieba, obdarzyłeś swoich uczniów nową mocą, by z odwagą i radością szli na krańce świata głosić Ewangelię. Udziel także mnie łaski Ducha Świętego, abym wszędzie tam, gdzie jestem, potrafił świadczyć o Tobie. (Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2018, o. Jarosław Krawiec OP, Edycja Świętego Pawła) Cytat tygodnia: Odejście Jezusa wymusiło na uczniach działanie. Wymusiło myślenie i odpowiedzialnośd. W pytaniu wysłanników o to, dlaczego ciągle wpatrują się w niebo, jest jakby ukryte wezwanie: WEŹCIE SIĘ DO ROBOTY, NIE STÓJCIE TU I NIE PATRZCIE W NIEBO, ALE IDZCIE I DZIAŁAJCIE! o. Grzegorz Kramer SJ DARY DUCHA ŚWIĘTEGO 7. DAR BOJAŹNI BOŻEJ Okres Wielkanocnej radości powoli dobiega końca, trwamy od piątku na nowennie przed Uroczystością Zesłania Ducha Świętego i właśnie na ten ostatni tydzień pozostał nam do rozważenia siódmy dar Ducha Świętego. Bojaźń Boża jakoś tak obco brzmi nam ta nazwa. Czym więc jest ten dar? Jaki ma cel w życiu chrześcijanina? W Piśmie Świętym bojaźń Boża rozumiana jest w dwojakim ujęciu. W Starym Testamencie od strony negatywnej którą można nazwać lękiem przed karą i strachem, ale również akcentowany jest także pozytywny jej aspekt jako postawa mądrości, źródło religijności będącej właściwą postawą wobec Boga. Nowy Testament natomiast szczególnie akcentuje konieczność troski o własne zbawienie ukazując, że doskonała miłość usuwa bojaźń pojmowaną jako

3 strach. Jak więc ma się sprawa z ową bojaźnią Bożą? Czy Panu Bogu zależy na naszym strachu? Czy naprawdę Stwórca najlepszy Ojciec, oparł by swe królowanie jedynie na groźbie i lęku? Absolutnie nie! On przecież objawił się w swoim Synu jako Bóg pełen dobroci, miłości i miłosierdzia co jasno potwierdził szaleństwem krzyża miłości bezwarunkowej, nie mającej granic! O co więc chodzi w tym ostatnim darze Ducha Świętego? Dar bojaźni Bożej skłania przede wszystkim wolę do posłuszeństwa Bogu, ale nie z obawy przed karą i potępieniem lecz, z miłości do Boga (bojaźń czysta). Ta synowska bojaźń jest synonimem miłości. Chodzi o lęk, aby Bóg nie doznał przykrości. Człowiek nie czyni zła z lęku przed zranieniem Boga. Pomyślmy jak bardzo potrzeba nam mieć wyczulone zmysły, jak wielką miłością trzeba nam pałać do Boga by od grzechów, zdrad, niewierności nie powstrzymywał nas strach przed karą, ale miłość (nie mogę tak uczynić ponieważ zadam tym ból mojemu Bogu). Papież Franciszek naucza: Bojaźń Boża pozwala nam sobie uświadomić, że wszystko jest dziełem łaski i że naszą jedyną prawdziwą siłą jest naśladowanie Pana Jezusa oraz pozwolenie, by Ojciec mógł obdarzyć nas swoją dobrocią i swoim miłosierdziem. Tak więc ten dar Ducha Świętego udoskonala naszą wrażliwość i pomaga nam rozpoznać, że jesteśmy dziećmi kochanymi bez miary. Otworzyć serce, aby dobroć i miłosierdzie Boże weszły w nas. To właśnie sprawia Duch Święty: otwiera serca. Serce otwarte, aby przebaczenie, miłosierdzie, dobroć i czułość Ojca weszły w nas, gdyż jesteśmy dziećmi nieskończenie umiłowanymi.. Całkowicie inna bojaźń wynika z lęku o siebie: co będzie ze mną? Tak przeżywana jest "instynktem samozachowawczym". Wtedy myśli się o Bogu jako o Tym, który zagraża, który niejako tylko czyha na błąd człowieka by móc go ukarać. Pojawia się obraz Bożego gniewu. Bóg jest Sędzią, który tylko karze. Takie myślenie jest całkowitym wypatrzeniem obrazu Boga i przeciwstawia się całkowicie nauce którą przyniósł ludzkości Chrystus Pan. Ponieważ Bóg jest Bogiem, jesteśmy od Niego zależni. Nie chodzi Mu przecież o bliskość nacechowaną paraliżującym strachem, lecz zaufaniem. I dar bojaźni pomaga żyć w radosnym poddaniu ze świadomością, że jest się kochanym. Tacy "bojący się Pana" mają zdolność adoracji Boga. A adoracja jest pierwszą postawą stworzenia przed Stwórcą, postawą wobec Niego najwłaściwszą. Tylko Duch Święty może wyzwolić nas z tych błędnych, destrukcyjnych postaw, dlatego bojaźń Boża jest Jego darem. Dzięki niemu pojawia się w naszej duszy niepokój, aby nie zasmucać kochającej nas Boskiej Istoty. Dar bojaźni uczy więc głębszego przeżywania wiary. Pozwala wejść w głębie Boskiej miłości. Pamiętajmy czym jest Duch Święty nie tylko Trzecią Osobą Boską, ale nade wszystko wzajemną miłością Ojca do Syna i na odwrót, tak więc czystą głębią miłości, która nie ma granic. Jeśli sobie to uświadomimy z łatwością zrozumiemy dlaczego tak pojmowana bojaźń jest właśnie darem Ducha Świętego. Dar bojaźni jest konieczny, aby zaakceptować własne miejsce we wszechświecie i dziele stworzenia. Umożliwia przeżywanie świata według sensu, jaki nadał mu Bóg. Wtedy bojaźń

4 Boża staje się życiową regułą. Człowiek uznaje Wolę, która go poprzedza i która nadaje ostateczny sens wszystkiemu. Dar bojaźni prowadzi więc do poważnego traktowania Boga. Jednocześnie zaś uczy nie bać się ludzi, przyszłości ani demonów. Przezwyciężając pokusę "zamiany miejsc" z Bogiem, bojaźń staje się początkiem prawdziwie sensownego życia. Przecież Chrystus zapewnił nas: Jam zwyciężył świat" (J 16,33). I jeszcze jedna niezwykle trafna myśl z katechezy papieża Franciszka o bojaźni Bożej: Ale uważajmy, gdyż dar Boży, dar bojaźni Bożej jest też "alarmem" w obliczu zatwardziałości w grzechu. Kiedy ktoś żyje w stanie zła, gdy bluźni przeciw Bogu, gdy wykorzystuje innych, tyranizuje ich, gdy żyje jedynie dla pieniędzy, próżności lub władzy albo pychy - wówczas święta bojaźń Boża ostrzega nas: baczność! Z całą tą swoją władzą, ze wszystkimi tymi pieniędzmi, z całą tą swoją dumą, z całą tą swoją próżnością nie będziesz szczęśliwy. Nikt nie może zabrać z sobą na drugi świat ani pieniędzy, ani władzy, ani próżności, ani dumy. Nic! Możemy jedynie zanieść miłość, jaką daje nam Bóg Ojciec, czułość Boga, przyjęte i otrzymane przez nas z miłością. I możemy zanieść to, co zrobiliśmy dla innych. Jak bardzo tą myśl potrzebuje uświadomić sobie współczesny człowiek! Przecież nam dziś już wszystko w kwestiach moralno etycznych się pomieszało, tzw. wyścig szczurów całkowicie wyniszcza nasze człowieczeństwo, dbając tylko o własne interesy, własne ja. Dar bojaźni Bożej jest lekarstwem na te współczesne problemy, pozwala nabrać odpowiedniej perspektywy i spojrzenia na Pana Boga i świat. Bądźmy ludźmi zawierzenia, ludźmi którzy wszystko w życiu pokonają, bo wiedzą że Bóg jest z Nimi, bądźmy ludźmi prawdziwej, zdrowej Bożej bojaźni! Tegoroczny czas Paschalnej radości przeszliśmy z naszym Zmartwychwstałym Panem, oczekując Pocieszyciela, którego Zesłanie nam zapowiedział. Te siedem darów, które w tym czasie rozważyliśmy są właśnie spełnieniem tej obietnicy! My, którzy zostaliśmy obmyci wodą Chrztu i umocnieni Mocą z wysoka w Sakramencie Bierzmowania posiadamy pierwociny tych darów, musimy jednak nieustannie dbać o ich rozwój i prosić Bożego Ducha, by nas prowadził, umacniał i rozwijał w nas otrzymane dary! Prośmy o to Ducha Świętego - dawce wszelkiego daru w codziennej modlitwie! opracowanie: Patryk Zwardoo Dni Krzyżowe szczególne dni modlitw poprzedzające Wniebowstąpienie Pańskie Zgodnie z wielowiekową tradycją trzy dni poprzedzające uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego obchodzone są w Kościele jako tzw. Dni Krzyżowe. W Polsce procesje od dawien dawna udawały się do krzyży

5 stojących w polach, przy których odprawiano nabożeństwa błagalne, stąd nazwa Dni Krzyżowe. Wniebowstąpienie Pańskie jest uroczystością obchodzoną obecnie 40. dnia po Wielkanocy tj. w czwartek po 6 niedzieli wielkanocnej lub w niedzielę przypadającą po 40 dniu. Jednakże od wielu wieków owa uroczystość mogła być obchodzona jedynie w czwartek, stąd dni krzyżowe jako trzy dni poprzedzające Wniebowstąpienie przypadały i obchodzone są do dnia dzisiejszego w poniedziałek, wtorek i środę, mimo iż w Polsce od 2004 r. na mocy postanowienia Konferencji Episkopatu Polski obchodzi się Wniebowstąpienie Pańskie nie w czwartek lecz w niedzielę po 6 niedzieli wielkanocnej. Wypada więc na równy tydzień przed kończącą okres wielkanocny Niedzielą Zesłania Ducha Świętego (tzw. Zielonymi Świątkami).Istotą uroczystości Wniebowstąpienia jest odejście Chrystusa do Ojca, udział Chrystusowego człowieczeństwa w pełnej chwale Boga Ojca. Trudno dokładnie określić datę powstania tej uroczystości. Pierwotnie obchodzono ją razem z Zielonymi Świętami. Tak było w Jerozolimie jeszcze pod koniec IV wieku. W dniu Zesłania Ducha Świętego, w godzinach popołudniowych, wierni udawali się na Górę Oliwną, gdzie w kościele zbudowanym na pamiątkę odejścia Jezusa Chrystusa do Ojca czytano fragmenty Pisma Świętego mówiące o Wniebowstąpieniu oraz śpiewano odpowiednie hymny. Inne Kościoły już w połowie IV wieku obchodziły Wniebowstąpienie Pańskie 40-go dnia jako osobną uroczystość, i to upowszechniło się w następnym stuleciu tak, że św. Augustyn w kazaniu mówił: dzień dzisiejszy świętują po całym świecie. W średniowieczu we Wniebowstąpienie Pańskie zaczęto odprawiać przed Mszą św. uroczystą procesję przypominającą udanie się Chrystusa z Apostołami na Górę Oliwną i triumfalne wejście Zbawiciela do nieba. Na zakończenie procesji podnoszono w górę krzyż lub figurę Zmartwychwstałego na znak wejścia do domu Ojca. Figurę i krzyż paschalny odnoszono do zakrystii, a po odczytaniu Ewangelii gaszono paschał (obecnie pali się on do końca uroczystości Zesłania Ducha Świętego). Po procesji też polewano zgromadzonych wodą na znak, że Bóg zsyła deszcz na dobrych i złych (por. Mt 5, 45). Niekiedy też zrzucano z sufitu kościoła kwiaty dla podkreślenia radości z faktu Wniebowstąpienia. Z Wniebowstąpieniem Pańskim łączą się tzw. Dni Krzyżowe obchodzone w poniedziałek, wtorek i środę przed tą uroczystością. Są to dni błagalnej modlitwy o urodzaj i zachowanie od klęsk żywiołowych. Obchód Dni Krzyżowych zapoczątkował w Galii ok. roku 470 biskup diecezji Vienne - Mamert, w związku z klęskami nieurodzaju, trzęsienia ziemi i wojny. Jak wspomniałem na początku artykułu, nazwa Dni Krzyżowe wywodzi się stąd, że modlono się wówczas, idąc w procesji z głównego kościoła do innych

6 kościołów, kaplic i krzyży przydrożnych. Od IX wieku śpiewano podczas procesji Litanię do Wszystkich Świętych. W średniowieczu w takich procesjach brali udział także królowie, magnaci, władze danego miasta, lud - wszyscy zazwyczaj w strojach pokutnych. W niektórych miejscowościach poświęcano popiół i posypywano nim uczestniczących w procesji. Obecnie Dni Krzyżowe nazywane są dniami modlitw o dobre urodzaje i za kraje głodujące. Poleca się też organizować procesje błagalne. W poniedziałek poleca się odprawić Mszę św. w okresie zasiewów, we wtorek - o uświęcenie pracy ludzkiej i we środę - za głodujących. W naszej diecezji jedynie w niektórych parafiach wiejskich odprawiane są Dni Krzyżowe, stąd jest szczególnie godnym pochwały, iż ta wielowiekowa tradycja naszych przodków jest nadal kultywowana wśród mieszkańców Rybarzowic, mimo wielu tendencji współczesnej cywilizacji dążących do redukowania roli chrześcijańskiego Krzyża w historii Europy i naszej Ojczyzny. opracowanie W. Wrona

7 INTENCJE MSZALNE r. Poniedziałek ) + Antoni Stec z żoną Marią i synem Józefem 2) - błagalno dziękczynna Elżbieta Dobija w 24 rocz. śm. Wtorek ) + Zofia w dniu imienin z mężem Janem 2) + Anna Byrdy z mężem Michałem i dziećmi w int. Zofii w dniu imienin i całej rodziny o bł. Boże Środa ) + Maria Kubica 2) + Teresa Kumor w rocz. śm. z mężem Władysławem i synem Kazimierzem Antoni Kubica w rocz. śm. z żoną Julią i synem Antonim (organista) Czwartek ) + Maria Szczotka 2) + Władysław Czubak z żoną Bronisławą o zdrowie i bł. Boże dla organisty Wojciecha od pielgrzymów do Piekar Piątek ) + Agnieszka Król 2) + Michał Dudys intencje pogrzebowe Sobota ) w int. nawiedzających Krzyż na samym dole i tych, którzy go nawiedzali o bł. Boże i potrzebne łaski 2) + Zofia Bożek ślub: Paulina Matlak i Adrian Laburda Stanisław i Maria Cembala z rodzeństwem Niedziela ) + Józef Byrdy z synem Józefem 2) + Michał Karkut z bratem Janem i rodzicami ) o zdrowie i bł. Boże dla Anny w 50 rocz. urodzin 2 ) dziękczynna w 85 rocz. urodzin dla Heleny z prośbą o bł. Boże i łaski 3) + Stanisław Kubica ) o zdrowie i Boże bł. dla Patryka w 25 rocz. urodzin 2) + Władysław Sanetra w 12 rocz. śm. z żoną Jadwigą i zięciem Janem 3) + Mieczysław Kubica z całą rodziną Michał Rusin z żoną Katarzyną, rodzicami i rodzeństwem

8 1. Dziś przypada liturgiczna uroczystośd Wniebowstąpienia Paoskiego. Wspominamy moment, kiedy Chrystus przestał byd widoczny dla ludzkich oczu, a uczniowie byli świadkami wstępowania do chwały niebieskiej. On nie odszedł, jest z nami wciąż obecny, aczkolwiek w inny sposób. Mamy Jego zapewnienie, że pozostanie z nami przez wszystkie dni, aż do skooczenia świata (por, Mt 28,20). 2. Liturgiczne obchody tygodnia: a) w poniedziałek, 14 maja - święto Św. Macieja, apostoła. W tym dniu przypada patronalne święto Papieskiego Dzieła Św. Piotra Apostoła, b) w środę, 16 maja - święto Św. Andrzeja Boboli, prezbitera i męczennika. Patrona Polski. 3. W piątek, 18 maja, modlimy się do Bożego Miłosierdzia z racji trzeciego piątku miesiąca. 4. W przyszłą niedzielę, 20 maja, przypada uroczystośd Zesłania Ducha Świętego. Jest to jednocześnie III niedziela miesiąca. Składka przeznaczona na gospodarcze potrzeby naszej parafii. 6. Zachęcamy do uczestnictwa w nabożeostwach majowych w tym tygodniu najpierw msza św. o godz , a później nabożeostwo majowe. W następnym tygodniu odwrotnie. W niedziele nabożeostwo majowe o godz , a po nim msza św. Nieszporów w maju nie będzie. 7. Dziękujemy rodzicom dzieci komunijnych za piękny wystrój kościoła na tę niezwykłą uroczystośd i za złożoną ofiarę na mszę św. i potrzeby parafialne oraz za udział dzieci i rodziców w Białym Tygodniu, który jest dziękczynieniem za dar komunii, której przyjmowanie gwarantuje życie wieczne. 9. Rodziców dzieci klas czwartych, które przeżywają dziś pierwszą rocznicę spotkania z Chrystusem eucharystycznym zachęcamy, aby swoją postawą i dobrym przykładem wiary budowali w nich zaufanie w ciągłą opiekę P. Jezusa na drodze do nieba, a zwłaszcza poprzez często przyjmowaną Komunię św. 8. Dziękujemy także za udział wszystkim wiernym w procesjach w Dniach Krzyżowych oraz za wystój przydrożnych krzyży z tej okazji i za całoroczną dbałośd o nie. Strona internetowa: www. parafiarybarzowice.pl, rybarzowice254@gmail.com REDAKCJA: ks. proboszcz Władysław Urbańczyk, ks. Rafał, Patryk Zwardoń, Wojciech Wrona, Patryk Bartosik, Źródła: Kalendarz Liturgiczny, niedziela.pl,gość.pl,brewiarz.pl